عمارت هفت تنان از بناهای دوره کریم خان زند (1192-1178) است که در شمال شیراز و در دامنه کوه چهل مقام، در محله ای که امروز آن را هفت تن می نامند، واقع شده است. وجه تسمیه آن به هفت تنان، به دلیل وجود هفت قبر هفت عارف گمنام است که در آن جا مدفون شده اند. این مکان با مساحتی برابر با 3388 متر مربع و زیربنایی برابر با 988 متر مربع از مکان هایی است که اهالی  شیراز اعتقاد خاصی بدان دارند و در گذشته نیز برای استجابت دعاهایشان به آن جا روی میآوردند.

عمارت هفت تنان که به عمارت دیوانخانه در مجموعه زندیه بسیار شبیه است، به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم می شود. قسمت شمالی عمارتی دو طبقه است. در طبقه اول آن تالاری مرتفع با دو ستون سنگی یکپارچه ساخته شده است. بر روی این ستون ها با رنگ و روغن نقش هایی ترسیم شده است. در دو طرف تالار، دو راهرو قرار گرفته که در هر طرف آن یک اتاق ساخته شده است. کف ایوان با کاشی های قرمز رنگی پوشیده شده و ازاره های آن نیز با سنگ های مرمر لیمویی رنگی تزیین شده است. در سه گوشه ایوان در اطراف تالار و بر روی طاقچه های ایوان پنج مجلس نقاشی از کارهای آقا صادق، نقاش دوران زندیه وجود دارد.

 در جلو این عمارت صفه ای است که حوض سنگی بزرگی در آن احداث شده و در جلو همین صفّه هفت سنگ قبر یک اندازه دیده می شود که روی آنها نام و نشانی ذکر نشده است. شش عدد از این قبور در یک ردیفند و یکی دیگر در زیر آنها قرار گرفته است. در جنوب عمارت باقچه ای پر درخت وجود دارد که دیواری با طاقنماهای آجری در آن ساخته شده است که اینک از آن به عنوان موزه سنگ های تاریخی استفاده می شود. سنگ های موجود در این گنجینه متعلق به قرون سوم تا یازدهم ه.ق است که با انواع خطوط کوفی، ثلث، توقیع، نستعلیق و نسخ تزیین شده اند.

عمارت هفت تنان در دی ماه 1310 با شماره 74 در فهرست میراث ملی ایران به ثبت رسیده است