تابوت‌ها آرام از میانِ دریایِ دست‌هایِ گره‌خورده می‌گذرند؛ گویی زمین هم می‌داند که پیکرِ فرزندانش را به آغوش می‌کشد و در این مسیر، هر گلِ سپید، هر فریادِ خاموش و هر اشکی که رویِ سنگفرش‌ها می‌غلتد، حکایتِ دل‌هایی است که هنوز باورمندانه می‌تپند. اینجا پاهای بی‌قرار شهر اصفهان به‌ دنبال تابوت‌هایی می‌رود که بوی عطر ایثار می‌دهند.