جفري رز، باستان‌شناسان دانشگاه بيرمنگهام معتقد است: شايد اين يافته‌ها هيچگونه ارتباطي با سيلي که در حدود هشت هزار سال پيش بستر خليج فارس را درنورديد نداشته و سکونتگاه‌هاي کشف شده متعلق به جوامعي باشد که پس بالا آمدن سطح آب و فرو روفتن زمين‌ها به زير آب اقيانوس آرام از قلب خليج فارس به اين مکان وارد شده اند.
وي افزود: با اين وجود مي‌توان گفت که منطقه موجود در داخل و اطراف \" واحه خليج فارس\" بيش از 100 هزار سال محل زندگي انسان‌ها بوده و هيج ارتباطي با بالا آمدن سطح آب اقيانوس آرام در حدود هشت هزار سال پيش نداشته است.
داده‌هاي تاريخي سطح آب نشان مي‌دهند، پيش از جاري شدن سيل، بستر خليج فارس در حدود 7500 سال پيش بالاتر از سطح آب بوده و از اينرو پناهگاه مناسبي نسبت به مناطق بياباني اطراف خود بوده است. زيرا آب‌هاي شرين رودهاي دجله، فرات، کارون و وادي باتون و چشمه هاي طراف به آن مي‌ريخته است.
باستان‌شناسان معتقداند انسان‌ها پيش از بالا آمدن واحه خليج فارس از آب در اين منطقه مي‌زيسته اند. يافته‌هاي باستان‌شناسي دريمن و عمان نيز ابزار آلاتي سنگي را نشان داد که متعلق به جوامع ساکن در شرق آفريقا بوده است. اين مدارک و شواهد باستان شناسان را متقاعد ساخت که انسان‌ها در حدود 100 هزار سال پيش يا بيشتر در اين منطقه مي‌زيسته اند.
محققان معتقدند، آنچه از برهم نهادن يافته‌هاي پراکنده در کنار يکديگر به دست مي‌آيد آن است که خليج فارس، از ده‌ها هزار سال قبل و در زمان عصر يخبندان پناهگاهي مستحکم براي نخستين مهاجران بوده است. مهجاراني که بعدها نخستين فرهنگ در خاور نزديک را به وجود آوردند. اقوامي که هنوز معماي تکامل آنها در اعماق خليج فارس پنهان باقي مانده است./109
انتهای پیام/
