در نخستين سکونتگاه که منطقه‌اي با قدمت 5 هزار و 500 سال را تشکيل مي‌داده و در حاشيه‌اي رودخانه «نويچانکا» قرار داشته است، باستان‌شناسان موفق به کشف اشيا گوناگوني همچون سراميک، ابزارآلات سنگي گوناگون و استخوان و بقاياي حيوانات شدند.
دومين منطقه که در فاصله 100 متري از روستاي مذکور قرار داشت، از قدمتي 2 هزار و 500 ساله برخوردار بوده و به عصر آهن تعلق داشته است. ازجمله آثار و نشانه‌هاي کشف شده در آن، ويرانه‌هايي از خانه‌هاي اين دوره همراه با کوزه‌ها و تکه‌هايي از ظروف و اشيا سفالي متعلق به اوايل عصر آهن بوده است.
شايان ذکر است در اين کاوش که به کشف آثاري ارزشمند انجاميد گروهي از دانشجويان و دانش‌آموزان حضور داشتند.
109
انتهای پیام/
