حالا سوئيس تبديل به تنها قطب گردشگري خودکشي در دنيا شده است که لقب سرزمين مرگ را روي خود دارد؛ کشوري که بخشي از درآمدهاي گردشگري‌اش، از سفر توريست‌هايي تامين مي‌شود که براي بهره بردن از خدمات مشاوره اي خودکشي به اين کشور سفر مي‌کنند!
در سوئيس بنگاه‌ها و مراکز مشاوره زيادي هستند که به افراد متقاضي خودکشي، بهترين روش مرگ خودخواسته را نشان مي‌دهند. بيشتر اين افراد، معلولان يا بيماران صعب العلاج و لاعلاجي هستند که ترجيح مي‌دهند به جاي زنده ماندن و درد کشيدن، بميرند. آمارهايي که يکي دو سال قبل منتشر شد، نشان مي‌داد بيش از 25 درصد از خودکشي‌‌هاي مشاوره اي که در سوئيس اتفاق مي‌افتد، مربوط به افراد غير سوييسي است. دليل اين خودکشي توريستي هم قوانيني است که بيشتر کشورهاي دنيا براي ممنوعيت مرگ‌هاي خودخواسته بيماران (اوتانازي) تصويب کرده اند.
با وجودي که دو سال قبل، وزير دادگستري سوييس خواستار توقف اين نوع توريسم در کشورش شده بود، سال گذشته در يک همه پرسي، 85 درصد از مردم اين کشور به طرح «ممنوعيت همکاري در خودکشي ديگران» رأي منفي دادند و خواستار برقراري قانون خودکشي شدند. ساکنان زوريح مي‌گفتند اين موضوع به آزادي شخصي مربوط است و نبايد در آن دخالت کرد.
قانون مرگ ترحمي (اوتانازي) از سال 1941 در سوئيس وضع شد تا اختيار مرگ بيماران نااميد را به خودشان بدهد. اين قانون، خودکشي بيماران لاعلاج را مجاز مي‌داند و فقط محدوديت‌هايي بر چگونگي، زمان و دليل خودکشي اعمال مي‌کند. البته مشابه اين قانون، با کمي تفاوت، مدتي قبل در بلژيک، هلند و ايالات اروگان و واشنگتن آمريکا هم به تصويب رسيد که بر اساس آن، فرد بيمار مي‌تواند تحت شرايط خاصي با استخدام يک پزشک به زندگي خود پايان دهد.
هزينه سنگين خودکشي
دو سال پيش، وقتي وزير دادگستري سوييس با روند خودکشي در اين کشور مخالفت کرده بود، گفته بود که بايد يک دوره ويژه مشاوره براي افراد متقاضي خودکشي برگزار شود و بعد آنها اجازه ارتباط با سازمان‌هاي ارائه دهنده خدمات خودکشي را داشته باشند. اتحاد دموکراتيک فدرال و حزب اونجليکال هم که طرفدار اين ممنوعيت‌ها بودند، خواسته بودند فردي که مي‌خواهد از کمک به خودکشي قانوني استفاده کند، مجبور شود دست کم يک سال در کانتون زوريخ اقامت داشته باشد. درخواست‌هايي که هيچ کدام مورد توجه قانونگذاران سوئيسي و موافقت مردم اين کشور قرار نگرفتند تا سود گردشگري سوئيسي‌ها از خودکشي مردم دنيا همچنان برپا بماند.
هزينه گردشگري خودکشي در سوييس حدود 10هزار فرانک سوييس برآورد مي‌شود که معادل 9هزار و 200 دلار است. اين رقم، براي يک سفر خارجي نسبتا زياد به نظر مي‌رسد اما خيلي از توريست ها، اين مبلغ را به چشم آخرين هزينه زندگي شان نگاه مي‌کنند. رقمي که اگر در 200 مورد خودکشي که هر سال در زوريخ اتفاق مي‌افتد ضرب کنيم، زوريخي‌ها را صاحب 2ميليون فرانک درآمد سالانه مي‌کند.
به جز سوئيس که مقصد نااميدهاي دنيا است، گوشه‌هاي ديگري از دنيا هم هستند که افراد مستعد خودکشي را براي پايان دادن به زندگي شان وسوسه مي‌کند. معروف ترين آنها، «پل گلدن‌گيت» آمريکا است که روي تنگه‌اي در شمال آمريکا قرار گرفته است.اين تنگه خليج سانفرانسيسکو را به اقيانوس آرام متصل مي‌کند و در سال 1937 ساخته شد تا لقب طولاني‌ترين پل معلق دنيا را به خود اختصاص دهد. پل گلدن گيت اولين جاذبه گردشگري سانفرانسيسکو است که در سال‌هاي اخير حدود 300 گردشگر خودشان را از آن به پايين پرت کرده اند.
برج ايفل هم يکي از همين نقاط خودکشي خيز دنيا است که تا به حال نزديک به 500 نفر خود را از آن پرتاب و خودکشي کرده اند. گزينه بعدي مسافران نااميد دنيا، آبشار نياگارا است که 400 نفر مرگ گرانقيمتشان را با سفر به اين آبشار رقم زده اند.
ژاپني‌ها هم براي خودکشي، يک جنگل معروف دارند که هر سال حداقل 100جنازه در آن پيدا مي‌شود. جنگل آئوکيگ هارا که به معني درياي درختان است و حالا تبديل به يک جاذبه گردشگري در اين کشور شده است. البته مسافراني که سر از اين جنگل در مي‌آورند، در گوشه و کنار آن تابلوهايي مي‌بينند که روي هر کدام پيامي اميدبخش نوشته شده و از آنها خواسته شده تا در مقابل وسوسه خودکشي مقاومت کنند و کمي بيشتر فکر کنند.
انتهای پیام/
