به گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، مرتضی رضوانفر، عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، امروز چهارشنبه 16 اسفند 96با اعلام این مطلب مأموریت خود به شهر ولادی قفقاز، پایتخت جمهوری خودمختار اوستیای شمالی در کشور روسیه را تشریح کرد و گفت: «هدف از این سفر ارائه مقاله در همایش «تاریخ روابط مشترک ایران و قفقاز شمالی» و بررسی میراث مشترک ایران و اوستیا بود.»
او افزود: «منطقه اوستیا از چند جهت برای ایرانیان اهمیت دارد اول آنکه خاستگاه اقوام آریایی بوده و منطقه‌ای است که گروه‌هایی از اقوام آریایی بیش از 3هزار سال قبل از آن منطقه به سمت نجد ایران حرکت کردند.»
عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری در توضیح علت دوم این اهمیت گفت: «ادامه حضور میراث‌فرهنگی مشترک در این تاریخ چندهزارساله در منطقه مزبور است و در نهایت مهاجرت معکوس تعداد زیادی از مردم ایران به‌ویژه آذری‌ها و گیلانی‌ها در عهد قاجار به این منطقه و ایجاد بنیادهای اقتصادی و فرهنگی را شاهد هستیم.»
میراث مشترک ایران و قفقاز
او حضور تاریخی اقوام و گروه‌های ایرانی در مناطق مختلف قفقاز شمالی و جنوبی را باعث ایجاد آثار مادی و غیرمادی فراوانی در این منطقه استراتژیک دانست و آن‌را «میراث مشترک ایران و قفقاز» نامید.
رضوانفر تصریح کرد: «وجود مناطقی با نام ایران یا نام‌های ایرانی، مساجد و قلعه‌هایی با نام پادشاهان و اقوام ایرانی، مزار صوفیان و مشایخ ایرانی، تعداد زیادی کتیبه فارسی بر روی بناها و قبور، همچنین تعداد بی‌شمار اسناد و نسخ فارسی و جدای از این مواریث مادی، وجود زبان‌ها، آیین‌ها، ترانه‌ها و یا فناوری‌ها و هنرهای مشترک نیز نشان‌دهنده عمق و گستره ارتباطات کهن و عمیق ایران و قفقاز است.»
او با اشاره به این که گستره میراث مشترک در قفقاز شمالی، امروزه بیشتر در داغستان و اوستیا به ویژه در شهرهای دربند، ماخاچ قلعه و ولادی قفقاز قابل مشاهده است گفت: «با این حال میراث مشترک در قفقاز جنوبی، بسیار گسترده‌تر و پرلایه‌تر است تا آن‌جا که می‌توان گفت کشور و شهری در قفقاز جنوبی نمی‌توان یافت که عناصری از این مشترکات مادی و یا غیرمادی را دارا نباشد.»
عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری با اشاره به این که این مقاله نتیجه پژوهشی چندساله است، گفت:«در این پژوهش کوشش شده مهم‌ترین آثار میراث مشترک در قفقاز شمالی و جنوبی به‌ویژه ابنیه و کتیبه‌های فارسی، شناسایی و برای آن‌ها شناسنامه تهیه شده و متن کتیبه‌ها نیز پس از خوانش، به فارسی و روسی تدوین شود.»
او با اشاره به انتشار نتایج این پژوهش در مقاله‌ای تحت عنوان بررسی میراث مشترک ایران و قفقاز شمالی، با تأکید بر شهرهای ولادی قفقاز، دربند و ماخاچ قلعه تصریح کرد: «با توجه به حفاظت مردم از این آثار در دوره سخت سایوز، امید است با تدوین و انتشار نتایج این پژوهش، زمینه گفت و گوهای بیشتر و ارتباطات میان فرهنگی درمنطقه گسترده‌تر شود.»
آثار ایرانی در جمهوری اوستیا
عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری در ادامه به معرفی بخشی از آثار ایرانی در جمهوری اوستیا در روسیه پرداخت و به نقل از دکتر اِلبروز (البرز) استاد زبان‌های باستانی و مدرس زبان فارسی در دانشگاه ولادی قفقاز گفت: «اوستیا نامی گرجی است که بر سرزمین آلان نهاده شده است و مردم اوستیا نام قوم خود را ایرُن و زبان خود را ایرُنی و سرزمین خود را آلانیا و یا ایرستُن و حتی ایران شمالی می‌نامند. مردم اوستیا که بسیار عاشق ایران هستند معتقدند آریایی‌ها یا همان آلان‌ها از این منطقه به ایران کنونی مهاجرت کردند و بخشی نیز به اروپا رفتند که اکنون قوم کاتالانیا در اسپانیا از نوادگان آن‌ها هستند.»
او با اشاره به این نکته که افراد زیادی در قفقاز، دارای نام آریایی اِلبروز (البرز) هستند، افزود: «به گفته دکتر البروز، نام البرز در زبان ایرُنی به معنای ستبر و رفیع است و اجداد آریایی هنگام کوچ به نجد ایران این نام را برای رشته کوه البرز به کار برده‌اند.»
انتهای پیام/
