به گزارش میراث آریا به نقل از دفتر امور بین الملل سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، گردشگرزدگی به وضعیتی گفته می شود که در آن درگیری بین مردم محلی و بازدید کنندگان در آن مقصد گردشگری بوجود می آیند. اصطلاح گردشگرزدگی نسبتا جدید است و از سال 2015 به طور منظم مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، در این زمان کوتاه، آن را به رایج ترین اصطلاح برای توصیف اثرات مخرب گردشگری تبدیل کرده است. بر طبق تعریف سازمان جهانی گردشگری، گردشگرزدگی به معنای \"تاثیر گردشگری در یک مقصد یا بخشی از آن است که بیش از حد به نحو منفی بر کیفیت زندگی شهروندان و یا کیفیت تجربه بازدید کنندگان تاثیر بگذارد\". این تعریف نشان می دهد چگونه گردشگری را می توان به عنوان یک عامل مخرب که به طور فزاینده ای بار زندگی روزانه مردم محلی و همچنین بازدید کنندگان، که ممکن است از تعداد زیادی از گردشگران ناراحت شوند، مشاهده کرد.
جلد اول گزارش \" گردشگر زدگی؛ شناخت و مدیریت رشد گردشگری شهری\" به بررسی نحوه مدیریت گردشگری در مناطق شهری به نفع بازدیدکنندگان و ساکنین به طور یکسان و عملکرد 11 استراتژی و 68 اقدام برای کمک به درک بهتر و مدیریت رشد بازدید کننده در شهرها می پردازد. جلد دوم گزارش شامل 18 مورد مطالعاتی در مورد چگونگی اجرای یازده استراتژی در رابطه با شهرهای پربازدید قاره های آمریکا، آسیا و اروپا شامل: آمستردام، آنتورپ، بارسلونا، برلین، بسالو، کمبریج، دوبرونیک، ادینبرو، کنت، هانگژو، لندن، لوسرن، ماکائو(چین)، نیویورک، لیسبون، سئول، پورتو، پراگ و ونیز میپردازد. نتایج مطالعات نشان می دهد که این فکر که یک نسخه برای درمان گردشگر زدگی را می شود برای همه تجویز کرد بیهوده است و موفقیت آمیزی هر استراتژی مدیریت مقصد باید درزمینه خاص باشد. اگر چه این ممکن است به عنوان یک سورپرایز به نظر برسد، ارتباط بنیادین بین چالش های اساسی مانند: ازدحام در مکان ها و لحظات خاص، حمل و نقل، فشار بر زیرساخت ها و منابع، کاهش اعتبار \"محل\" و تاثیر بر بافت های اجتماعی و زندگی روزانه ساکنان وجود دارد. یازده استراتژی به شرح زیر است:
1. گسترش پراکندگی بازدید کنندگان در داخل و خارج از شهر؛
2. افزایش زمان پراکندگی بازدید کنندگان؛
3. ایجاد جاذبه ها و برنامه های مسافرتی جدید؛
4. بازنگری و اصلاح مقررات؛
5. افزایش گروه بندی بازدیدکنندگان؛
6. اطمینان از بهره مندی جوامع محلی از گردشگری؛
7. ایجاد تجربیات شهری به نفع ساکنین و بازدید کنندگان؛
8. بهبود امکانات و زیرساخت های شهری؛
9. مشارکت و برقراری ارتباط با ذینفعان محلی؛
10. برقراری ارتباط با بازدیدکنندگان؛
11. تنظیم اقدامات نظارتی و پاسخگویی.
زوراب پلولیکاشویلی، دبیرکل سازمان جهانی گردشگری در این زمینه اظهار کرد: \"گردشگری شهری چند-جانبه است و نیاز به یک استراتژی در سطح شهر با همکاری تمامی ذینفعان دارد و ورود گردشگر باید در دستور کار شهری قرار گیرد\" . وی همچنین افزود: \"شهر پایدار و فراگیر باید به معنی ایجاد شهرها برای همه (شهروندان، سرمایه گذاران و بازدیدکنندگان) باشد\".
در نتیجه، متداولترین اقداماتی که در حال حاضر توسط مقاصد گردشگری انجام می شود، مربوط به پراکندگی بازدید کنندگان در داخل و خارج از شهر می باشد، که نشان از نیاز فوری برای مدیریت تراکم گردشگری در مناطق و جاذبه های خاص است. اقداماتی با هدف بهبود امکانات و زیرساخت های شهری نیز اغلب بیان شده که بیانگر این واقعیت است که دلیل بسیاری از چالش ها نه تنها تعداد روزافزون بازدید کنندگان، بلکه سنگینی فشاری است که ساکنان، مسافران و گردشگران بر منابع و خدمات شهری وارد می کنند.
انتهای پیام/
