وجود فرهنگ‌های مختلف، برگزاری نمایشگاه‌های صنایع‌دستی و جشنواره‌های کوچ، مسابقه‌های ورزشی ایلی، جشنواره‌های موسیقی، زبان، غذا، پوشاک و مسکن خاص از مهمترین جاذبه‌های ایلات و عشایر است و کوچ سنتی گله‌های عشایری از ییلاق به قشلاق و بالعکس مناظر طبیعی زیبای مسیر کوچ از جمله آبشارها، تنگه‌ها، جنگل‌ها و مراتع و چمنزارهای سر سبز و رودخانه‌ها از دیگر جاذبه‌های گردشگردی مناطق عشایری است.
گردشگری در قرن حاضر در فضاهای جغرافیایی در راستای آمایش سرزمین و همچنین هویت بخشی به واحدهای جغرافیای هر چند کوچک می‌تواند گام موثری در راستای توسعه ملی باشد. برای رسیدن به این هدف، ساختار شکنی گردشگری و جذب گردشگران در هر یک از فضاهای جغرافیایی در دورنمای گردشگری مدرن جلوه دیگری دارد. این گونه از گردشگری تمایل به استفاده از فضاهای سنتی و فرهنگی و در یک کلام میراث گونه را دارد و از آنجایی که جوامع عشایری به عنوان میراثی بزرگ و تاریخی از تعامل انسان و محیط است، می‌تواند در روند اشتغال و در آمد کوچ نشینان از یک‌سو و برای توسعه گردشگری نوین از سوی دیگر ایفای نقش کند.
امروزه گردشگری یکی از منابع مهم در توسعه جوامع انسانی محسوب می‌شود و گردشگری عشایری یکی از نوین‌ترین زیر شاخه‌های گردشگری است. با توجه به سبک زندگی امروز و پیشرفت صنعت و تکنولوژی زندگی در دامان طبیعت می‌تواند برای بسیاری از مردم جالب و دیدنی باشد. از آن جا که زندگی عشایر در بسیاری از کشورها از بین رفته، خود این موضوع کنجکاوی بسیاری از گردشگران را جلب می‌کند تا با این نوع زندگی آشنا شوند.
این نوع از گردشگری می‌تواند به عنوان یک راهبرد با برنامه‌ریزی اصولی و شناسایی مزیت‌ها و محدودیت‌های گردشگری عشایری، نقش موثری در توسعه و تنوع بخشی به اقتصاد منطقه‌ای و به خصوص جامعه کوچ نشین، بر عهده داشته باشد.
استان گیلان دارای اقلیم جلگه ای و مرطوب است که از یک‌طرف به کوهستان و از طرف دیگر به دریا راه دارد و مردم گیلان از قدیم انتخاب نوع زندگی شان را براساس همین اقلیم و جغرافیا قرار داده اند.
زندگی عشایری یکی از انواع زندگی در اقلیم و جغرافیای گیلان است، تالش ها در غرب گیلان و گالش ها در شرق گیلان زندگی می کنند. البته عشایر شرق گیلان در منطقه کوهستانی دیلمان و اشکور زندگی می کنند و یکجانشین محسوب می شوند.
عشایر گیلان نیمه کوچنده محسوب می‌شوند؛ عشایر گیلان کوچ عمودی دارند و از جلگه به سمت کوهستان حرکت می‌کنند. به مسیر کوچ عشایر «ایل راه» و به زبان محلی راه «چهارپاداری» (چارواداری) گفته می‌شود. ایل‌راه‌ها به صورت فرهنگ از پدران به پسران به ارث می‌رسد.
گردشگر عشایری باید یک گردشگر تجربه‌گرا باشد و در کوچ مشارکت کند، یعنی لذت زندگی عشایری را لمس کند، لباس محلی را بر تن کند، شیر دام را بدوشد و نان از تنور بیرون بیاورد. در این راستا باید اطلاعات لازم و دانش بومی در اختیار گردشگران عشایری قرار گیرد.
انتهای پیام/
