قدمعلی سرامی، شاهنامه‌پژوه، پژوهشگر ادبیات و ترانه‌سرا در گفت‌وگو با میراث آریا با اشاره به اهمیت زمین گفت: انسان دو مادر دارد. یکی مادر خون و دیگری مادر خاک. ما از مادر خون به دنیا می‌آیم. مادر خاک هم مادر تمام جانداران و تمام اجزایی که از خاک پدید می‌آیند است. پس مادر اصلی ما زمین است. مادر بزرگ ما هم خورشید است. مادر خون من هم همانی است که ما را در زادگاهمان زائیده است.

سراینده بیش از  ۱۰۰ تصنیف منتشر شده در بخش دیگری از این گفت‌وگو ضمن تبریک ثبت لالایی لری، به تاثیر لالایی مادر اشاره کرد و افزود: لالایی رابط بین مادر و فرزند است. مادر هسته خانواده است. لالایی یکی از عاطفه‌ورزی‌های مادر است. گهواره هم حکمت دارد. حرکتی که در گهواره وجود دارد لازمه خواب و حتی بیداری است. پس من هم به مانند همه کودکان تحت تاثیر لالایی بوده‌ام.

او با تاکید بر اینکه لالایی فقط کلام نیست، بلکه یک هنر ترکیبی است اظهار کرد: لالایی یک کنش تئاتری است. هم موسیقی، هم شعر و هم حرکت دارد. بیان آرمان‌ها و آرزوها است. حتی بیان دلواپسی‌ها است. لالایی بیشتر سخن دل گوینده‌اش است. در پژوهشی به لالایی‌های ایران و جهان پرداختم و متوجه شدم در تمام دنیا لالایی وجود دارد. اولین لالایی بچه را قلب مادر می‌گوید. صدای قلب، نظم و ریتم را به فرزند یاد می‌دهد. حرکت گهواره، فراز و فرود، بالا و پائین بودن زندگی را به فرزند یاد می‌دهد.

این نویسنده سپس از حس تعلق خود به ایران سخن گفت و یادآور شد: من با اینکه سفرهای متعددی به کشورهای مختلف داشتم و اقامت‌های کوتاه و بلند داشتم اما هیچوقت ایران را با جای دیگری عوض نخواهم کرد. یکی از آزردگی‌های من مهاجرت آدم‌ها به خاطر امیدهای واهی به دیگر کشورهاست. چرا هیچ‌جا مطلقا بهتر از ایران نیست؟ چون از خاکی که به آن تعلق داریم دور هستیم. همانطور که برای مادر خون خود دلتنگ می‌شویم برای مادر خاک هم دلتنگ خواهیم شد. برخی از مردم فکر می‌کنند با رفتن‌شان به جامعه جهانی پیوستند. در حالی که به لحاظ عاطفی وابستگی به وطن دارند. حتی افرادی که در آن کشورها به ظاهر بسیار شاد هستند از درون خوشحال نیستند در خلوت خود دلتنگ ایران هستند.

انتهای پیام/