لیلا صدقی کارشناس ارشد پژوهش هنر در یادداشتی نوشت: مرکز شهر تهران و حوالی هسته اصلی شهری دوره قاجار، امروزه پر است از خانه های قدیمی که خوشبختانه چند سالی است از یورش سازنده های منفعت طلب در امان مانده و تصمیم درست تغییر کاربری به جای تغییر ماهیت برایشان گرفته می شود.کوچه پس کوچه های تنگ و درهم تنیده که وقتی در آن حرکت می کنید هر از گاهی یکی از آن خانه های دلبر و خوش انرژی خودنمایی می کنند و در لحظه تو را به صد سال پیش سفر می دهند.یکی از این خانه های نقلی و قدیمی در محدوده سی تیر به نام بانویی از ارامنه ساکن ایران است به نام بانو کلارا آبکار که در کوچه ای به همین نام قرار گرفته است.

وارد که میشوی بوی احترام برانگیز هنر و حس ستایش این همه خلاقیت،زیبایی و نجابت وجودت را دربر میگیرد که حتی اگر از اهالی هنر هم نباشی در لحظه عاشق میشوی.کلارا آبکار،این بانوی عاشق و دل باخته هنر ایران از پدیده های ارزشمند هنر مینیاتور و تذهیب و نقش گره و نقاشی زیر لاکی است.زنی والا،از تبار ارامنه ایران،که سهم و قدری مهم در عرصه هنرهای ملی سنتی ایران زمین دارد.آبکار از نگارگران بنام معاصر می باشد.در تذهیب،گره سازی و نقاشی زیر لاکی مهارت وافری داشت.در فضاسازی و ترکیب رنگ نگاره هایش توانا بود و در عین حال آثارش از لطافتی زنانه برخوردارند.مضامین آثارش را بیشتر از ادبیات غنی فارسی برمیگرفت،تذهیب سفید با نقش بته جقه از آثار منحصر به فرد او و به نوعی برند کاری ایشان بود. کلارا آبکار از تبار ارمنیان جلفای نو در سال ۱۲۹۴خورشیدی در تهران به‌دنیا آمد و درسال۱۳۱۷موفق به دریافت دیپلم مینیاتور شد.وی در سال ۱۳۱۹ به هنرستان عالی مینیاتور (که بعدها به آن نام های هنرستان عالی هنرهای ایرانی و هنرستان هنرهای زیبای کشور داده شد) رفت و دوره عالی مینیاتور را گذراند.در سال ۱۳۲۰ از طرف وزارت پیشه و هنر گواهینامه مینیاتور ساز درجه یک را گرفت.

در سال ۱۳۳۴ به عنوان هنرمند مینیاتور در اداره هنرهای زیبای کشور استخدام و مشغول به کار شدو در سال ۱۳۳۷ درجه لیسانس مینیاتور را گرفت.کلارا آبکار نقش گره(هندسه نقوش) را نیز نزد استاد حسین کاشی تراش آموخت و در این رشته هنری نیز سرآمد یاران شد و در سال ۱۳۶۷ شمسی اولین نمایشگاه از آثار این هنرمند در موزه هنرهای ملی ایران برپا شد و به حق تحسین همگان را برانگیخت و بدین ترتیب استاد کلارا آبکار به دنیای هنر معرفی شد و در سال ۱۳۶۸ از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلا می درجه استادی در رشته مینیاتور یا نگارگری سنتی (معادل دکترای هنری) به او اعطا شد.
کلارا آبکار تا آن زمان بیش از نیم قرن به خلق آثار هنری پرداخته بود.او به د لیل علاقه فراوانی که به کشور و هموطنان خود داشت در سال ۱۳۷۰ کلیه اثار و خانه خود را جهت برپایی موزه به سازمان میراث فرهنگی کشور تقدیم کرد.به علت کوچک بودن خانه و مشکلات تجهیز آن جهت برپایی موزه قرار شد تا خانه اهدایی به کلاس های آموزش هنر تبدیل شود و موزه ای به نام او در مجموعه فرهنگی تاریخی سعد آباد ایجاد گردد.در سال ۱۳۶۷ در حالیکه ۷۳ ساله بود اولین نمایشگاه خود را در موزه هنرهای ملی ایران برگزار کرد که تحسین بسیاری را بر انگیخت.

کلارا آبکار بیش از ۱۰۰ نگاره ماندگار مانند “انوشیروان و بزرگمهر”،“شکار بهرام”، “یوسف و زلیخا”، “پیرزن و سلطان سنجر” از خود به جا نهاد و همه را به سازمان میراث فرهنگی پیشکش کرد.افزون بر این او تابلوهای بسیاری در زمینه تذهیب دارد که تذهیب هشت ضلعی او با طرح بته جقه در میان کارشناسان و علاقه‌مندان شناخته شده است.کلارا آبکار تا پایان زندگی ازدواج نکرد و در بامداد ۱ فروردین ۱۳۷۵ خورشیدی در سن ۸۱ سالگی درپی بیماری چند ماهه ای بدرود حیات گفت.

۲۵ آبانماه ۴۰۴ این مکان میزبان داوران حوزه صنایع دستی بود که آثار ارسالی به این دفتر را مورد داوری قرار داده تا به آثار برتر نشان اصالت ملی اهدا شود.رویداد دریافت مهر اصالت و نشان مرغوبیت هر دوسال یک بار در کشور برگزار می‌شود و در نهایت آثاری که موفق به دریافت این نشان ملی می‌شوند امکان راه‌یابی در سطح بین‌المللی را به دست می‌آورند. محصولات صنایع‌دستی که نشان مرغوبیت می‌گیرند در واقع نشان استانداردی برای ورود به بازار کسب می‌کنند ضمن آن که کاربردی بودن و قیمت تمام شده محصول در بحث دریافت نشان یادشده حائز اهمیت است.

آثار ارسالی که از بسته بندیها خارج میشد و روی میز داوری قرار میگرفت هر کدام حال و هوای سازنده خود را عیان می کرد و بیننده از دیدن اینهمه هنر دست ساخته هنرمندان ایرانی و همینطور تنوع و قدمت هنر در این مرز و بوم که حاکی از فرهنگ غنی ماست به خود میبالید.

درودها بر هر ایرانی هنرمندی که در این مسیر با سرانگشتانش حماسه می آفریند و حتی با اهدای آثار و املاک خود به رونق هنر کشور کمک میکند.

انتهای پیام/