چادرشب‌بافی در رویین نه فقط یک هنر، بلکه نوعی سبک زندگی است؛ هنری که مادر به دختر، و دختر به نوه منتقل کرده و نسل‌ها را به هم گره زده است.
دارهای چوبی در ایوان‌ خانه‌ها برپا بوده و زنان در کنار کارهای روزمره، ساعت‌ها به بافت این پارچه‌های رنگین می‌نشستند. رنگ‌های شاد چادرشب و نقوش سنتی آن، روح و هویت فرهنگی روستا را شکل داده است.

خاله‌سارا؛ ۹۲ سال هنر، تجربه و عشق
در میان بانوان هنرمند رویین، «خاله‌سارا» جایگاه ویژه‌ای دارد؛ بانویی ۹۲ ساله که هنوز هم با همان دستان لرزان اما پرتوان، هنر چادرشب‌بافی را زنده نگاه داشته است.
او بیش از هفتاد سال پشت دارهای چوبی نشسته و رد عشق، صبر و هنر او در تار و پود صدها چادرشب دیده می‌شود.
آنچه خاله‌سارا را خاص‌تر می‌کند، تداومِ عجیب و الهام‌بخش کار اوست؛
با وجود سن بالا، هر روز صبح پیش از آنکه خورشید کامل بالا بیاید، از خانه بیرون می‌زند، وارد کارگاه کوچک و ساده‌اش می‌شود، روسری‌اش را محکم می‌بندد و پشت دار چوبی می‌نشیند.
دار چوبی‌اش، برای او فقط ابزار کار نیست؛ همدم سال‌های طولانی زندگی‌اش است.
خاله‌سارا همچنان همان شیوه اصیل و ریتم سنتی بافت را اجرا می‌کند و بسیاری از دختران و زنان جوان رویین این هنر را از دستان او آموخته‌اند. او یک گنج زنده برای روستا و نمونه‌ای از عشق بی‌پایان به کار است.

رویین؛ روستای ملی چادرشب‌بافی
ثبت رویین به‌عنوان «روستای ملی چادرشب‌بافی» نتیجه سال‌ها تلاش زنان هنرمند این منطقه است؛ زنانی که بی‌صدا و بی‌ادعا، میراث نیاکان خود را حفظ کرده‌اند.
این ثبت ملی باعث شده:
توجه گردشگران و پژوهشگران به هنرهای سنتی منطقه بیشتر شود
فروش و معرفی محصولات چادرشب رونق بگیرد
آموزش‌ها و حمایت‌های دولتی افزایش یابد
هویت فرهنگی روستا بیش از پیش تقویت شود

روستایی که هنر در رگ‌هایش جاری است
رویین فقط یک روستا نیست؛ یک موزه زنده است. خانه‌های پلکانی، رودخانه‌ای که از میان روستا می‌گذرد و صدای دارهای چوبی که هنوز خاموش نشده‌اند، آن را به یکی از خاص‌ترین نقاط ایران تبدیل کرده است.
هنر چادرشب‌بافی با نام رویین گره خورده و زنانی همچون خاله‌سارا نگهبانان وفادار این میراث‌اند. امروز که این روستا عنوان روستای ملی چادرشب‌بافی را به خود گرفته، حفظ و معرفی ارزش‌های فرهنگی آن اهمیتی دوچندان یافته است.

انتهای پیام/