کافه سنتی «عمه طیبه» تنها یک مکان پذیرایی نیست؛ بلکه بخشی از میراث فرهنگی بندرگز است که با عشق یک زن، به خانه‌ای برای گردشگران و حافظه‌ای برای نسل‌های آینده تبدیل شده است.

طیبه غفاری، بانوی صنعتگر و کافه‌دار بندرگز، بیش از بیست سال است که با عشق و پشتکار، کافه سنتی «عمه طیبه» را به مکانی گرم و صمیمی برای گردشگران داخلی و خارجی تبدیل کرده است. این کافه نه تنها محلی برای صرف غذاهای محلی و نوشیدنی‌های سنتی است، بلکه به مثابه یک خانه قدیمی، یادگارهای خانوادگی و صنایع دستی زنان منطقه را در خود جای داده و به نمادی از فرهنگ و هویت بندرگز بدل شده است.

ریشه‌های مهمان‌نوازی در خانواده غفاری

غفاری در گفت‌وگو با میراث آریا از پیشینه خانوادگی خود سخن گفت: از کودکی در خانواده‌ای بزرگ شدم که مهمان‌نوازی بخشی جدانشدنی از زندگی‌مان بود. مادرم برای مسافران ترشی، ماهی شور و سوغات محلی آماده می‌کرد و پدرم با ماهی دودی و غذاهای دریایی از مهمانان پذیرایی می‌کرد. همین روحیه باعث شد ما بچه‌ها نیز از همان دوران، عشق به پذیرایی و خدمت به دیگران را در دل داشته باشیم.

او یادآور شد که خاطرات کودکی‌اش با حضور گردشگران خارجی در کنار دریا گره خورده است: ما بچه‌ها مهمانان را به خانه می‌بردیم، شب را کنار خانواده‌مان می‌ماندند و صبح با سوغات محلی بدرقه می‌شدند. این فرهنگ مهمان‌نوازی از همان زمان در وجودم ریشه گرفت.

آغاز مسیر صنایع دستی از دوران کودکی

غفاری از علاقه‌اش به هنرهای دستی گفت: دو ساله بودم که قلاب به دست گرفتم و اولین کلاه را برای عروسکم بافتم. بعدها به بافتنی، سوزن‌دوزی، قالیچه و ساخت عروسک‌های محلی پرداختم. هرچه می‌بافتم، از رومیزی و لباس گرفته تا عروسک، همه را با عشق و خلاقیت انجام می‌دادم.

او تأکید کرد که بسیاری از هنرهای دستی‌اش برگرفته از سنت‌های زنان بندرگز است: عمه‌ام کارگاه گلیم‌بافی داشت و زنان محله با پارچه‌های تکه‌ای، گلیم و پشتی می‌بافتند. این هنرها بخشی از هویت ماست و من تلاش کرده‌ام آن‌ها را در کافه‌ام زنده نگه دارم.

کافه‌ای شبیه خانه؛ بازآفرینی خاطرات خانوادگی

کافه سنتی «عمه طیبه» با دکوراسیونی برگرفته از خانه‌های قدیمی، عکس‌های خانوادگی و وسایل سنتی، فضایی متفاوت از دیگر کافه‌های شهر دارد. غفاری می‌گوید: دوست داشتم کافه‌ام شبیه خانه‌ای باشد که مهمان وقتی وارد می‌شود، حس آرامش و خاطره‌های قدیم را تجربه کند. چراغ نفتی پدرم، سینی چوبی مادر، قندشکن قدیمی و عکس‌های خانوادگی همه در این کافه حضور دارند.

این کافه امروز نه تنها محل پذیرایی، بلکه بخشی از حافظه فرهنگی بندرگز است؛ جایی که گردشگران می‌توانند طعم غذاهای محلی، هنر دست زنان منطقه و گرمای یک خانه ایرانی را تجربه کنند.

نقش زنان بندرگز در فرهنگ و هنر

غفاری با اشاره به ظرفیت بالای زنان هنرمند منطقه گفت: زنان بندرگز بسیار هنرمند هستند اما به دلیل نبود حمایت کافی، کمتر فرصت دیده شدن پیدا می‌کنند. در نمایشگاه اخیر دیدم که چه تعداد هنرمند داریم، اما چون غرفه‌ها کوچک و پراکنده بودند، هنرشان به چشم نیامد. اگر حمایت شود، زنان می‌توانند صنایع دستی بندرگز را به برند ملی تبدیل کنند.

چالش‌های زیرساختی و نبود حمایت نهادی

با وجود موفقیت‌های کافه، غفاری از مشکلات زیرساختی گلایه دارد: ۲۰ سال است که کافه بدون گازکشی فعالیت می‌کند. تامین هیزم و یا زغال به صورت روزانه گزان تمام می‌شود. جون بسیاری از مغازه‌های اطراف با کمبود امکانات مواجه‌ هستند تعطیل شده‌اند. بارها از مسئولان خواستم زیرساخت‌ها را فراهم کنند تا بتوانیم بهتر خدمت‌رسانی کنیم.

او همچنین به مشکلات حقوقی و اداری اشاره کرد: بازارچه‌ای که با همکاری خانواده و شهرداری ساخته شد، به دلیل نبود حمایت و دخالت‌های اداری، بسیاری از مغازه‌داران را دچار مشکل کرد. برخی حتی ورشکست شدند. تنها من ماندم و با سختی ادامه دادم تا این کافه پابرجا بماند.

گردشگران خارجی؛ تجربه‌ای متفاوت در کافه

غفاری از خاطره‌ای با گردشگران خارجی گفت: سال گذشته یک زوج اتریشی به کافه آمدند. سه روز مهمان ما بودند. برایشان غذاهای محلی آماده کردم و به جنگل‌های اطراف بردم. آن‌ها با شگفتی از مهمان‌نوازی ما یاد کردند و عکس‌های زیادی گرفتند. این تجربه نشان داد که کافه می‌تواند پلی میان فرهنگ محلی و گردشگران جهانی باشد.

چشم‌انداز آینده

با وجود همه مشکلات، غفاری امیدوار است کافه سنتی «عمه طیبه» همچنان به عنوان نمادی از فرهنگ و مهمان‌نوازی بندرگز باقی بماند. او می‌گوید: هدفم این است که گردشگران وقتی به بندرگز می‌آیند، کافه را خانه‌ای گرم ببینند؛ جایی که غذاهای محلی، صنایع دستی و خاطرات قدیم در کنار هم زنده‌اند.

انتهای پیام/