میراث آریا: صبح زود است؛ هنوز آفتاب چشم به آسمان نگشوده و کوه‌های طالقان در مهی لطیف پنهان است. به‌تدریج که از روستای هرنج جدا می‌شوم، سنگ‌فرش‌های مسیر زیر پایم صدا می‌دهد. سکوتی به‌ظاهر بی‌پایان، فضای اطراف را پر کرده؛ سکوتی که تنها با وزش باد و صدای پرندگان شکسته می‌شود. مسیر صعود، آغاز یک تجربه تمام‌عیار است؛ سفری در زمان و تاریخ.

هیبت قلعه منصور از دور، بر بلندای صخره‌های تیز، خودنمایی می‌کند. این قلعه در بلندترین نقطه ارتفاعات شمال‌غرب روستای هرنج طالقان قرار گرفته، جایی که منظره‌ها به اندازه نفس‌گیر بودن راه، تماشایی‌اند. قلعه‌ای با فرم مثلثی که فراز این بلندی‌ها سنگینی تاریخ را بر دوش دارد و گویی به انتظار نشسته تا بازدیدکننده را با قصه‌های دور و دراز خود مواجه کند.

در مسیر، کوه‌ها با برش‌های ناهمگون خود، نگاه را مانند نشانه‌ای بی‌صدا به سوی قلعه هدایت می‌کنند. ارتفاع کم‌کم بیشتر می‌شود؛ جایی که چشم‌اندازها بافت زندگی روزمره را پشت سر می‌گذارند و من وارد قلمرویی می‌شوم که طبیعت و تاریخ در آن ادغام شده‌ است. مسیر صعود شیب‌دار و گاهی لغزنده است، اما هر قدم در دل این مسیر، حس می‌کنم به راز پنهان قلعه نزدیک‌تر می‌شوم.

بنای قلعه؛ معماری در دل صخره

وقتی به بالای صخره‌ها می‌رسم، ارتفاع و عظمت قلعه منصور تازه معنای واقعی خود را آشکار می‌کند. دیوارهای جنوبی آن بلند، مستحکم و بی‌رحم در برابر چشم؛ دیوارهایی که گویی سازندگانش آن را با دقتی بی‌نظیر چیده‌اند تا از پس امواج زمان و هجوم دشمنان بربیاید. در سرتاسر نمای قلعه، نشانه‌هایی از معماری نظامی و دفاعی دیده می‌شود؛ نشانه‌های مقاومت، تاب‌آوری و تدبیر در برابر تهدیدهایی که روزگاری این فلات را لرزانده‌اند.

در میانه دیوارها، فضایی وجود دارد که زمانی بخش مرکزی قلعه بوده است. با وجود ویرانی‌های زمان، الگوی پراکندگی سنگ‌ها و بقایای دیوارهای داخلی هنوز قابل تشخیص‌اند. این نشانه‌ها حکایت از زندگی جمعی، برنامه‌ریزی شده و مداوم دارند؛ زندگی‌ای که فارغ از تهدیدات، باید نیازهای روزمره، تامین آب و پناهگاه را نیز در نظر می‌گرفته است.

یکی از چشمگیرترین ویژگی‌های قلعه، چهار آب‌انبار تراش‌خورده‌اش است که در در دل سنگ‌ جا گرفته. این آب‌انبارها مثل ستون‌های حیات هستند؛ نمادی از تدبیر، دانش و تسلط بر شرایط سخت زیستی. در ارتفاعی که دسترسی به منابع آب طبیعی دشوار بوده، ساخت چنین آب‌انبارهایی نشان‌دهنده شیوه‌ای منظم و دقیق برای ذخیره آب است. این آب به احتمال زیاد منبع حیاتی ساکنان قلعه در فصول گرم سال و موقعیت‌های بحرانی بوده است. خلأ وجود سیستم ذخیره آب در چنین ارتفاعی، به‌وضوح اهمیت آب‌انبارها را در ساختار زندگی مردم آن زمان مشخص می‌کند، نشانه‌ای از تلاش برای بقای مستمر در دل طبیعت سخت.

در بخش‌های شمالی قلعه، فضاهایی با وسعت زیاد به چشم می‌خورد که طبیعتاً به کاربری‌های مسکونی و تجمعی اختصاص داشته‌اند. فضاها طوری جانمایی شده‌اند که از بالای قلعه می‌توانم تمام مسیرهای منتهی به الموت و طالقان را زیر نظر داشته باشم. منطقه‌ای که زمانی اهمیت استراتژیک فراوانی داشته است. سفال‌هایی که در قلعه یافت شده و تعداد زیادی از آنها به دوره‌های تاریخی اسلامی، به‌ویژه قرن‌های پنجم و ششم هجری بازمی‌گردند، گواهی روشن بر استمرار سکونت و اهمیت این مکان در طول تاریخ هستند.

وقتی باد صبحگاهی از لابه‌لای تپه‌ها می‌گذرد، مه کنار می‌رود و چشم‌اندازی گسترده از دره‌ها، قله‌ها و روستاهای پراکنده در مقابل دیدگان قرار می‌گیرد. نور خورشید که به آرامی از پشت بلندی‌ها ظاهر می‌شود، سنگ‌ها را طلایی می‌کند و نمایی شاعرانه از طبیعت و معماری، پیش چشم بازدیدکننده نمایان می‌شود. اما با وجود این جلوه‌های تاریخی و طبیعی، ارتفاعات طالقان چالش‌های خود را نیز دارند. همان بلندی و سختی مسیر که روزگاری برای دفاع مناسب بود، امروز قلعه را در معرض فرسایش و تخریب قرار داده است. فرسایش سنگ‌ها، رانش‌های کوچک و عدم وجود سازوکارهای حفاظتی مناسب باعث شده شرایط نگهداری آثار تاریخی این قلعه پیچیده‌تر شود.

از سوی دیگر، گردشگری غیرمسؤولانه همچنان یکی از دغدغه‌های اصلی است. رفت‌وآمد بی‌برنامه گردشگران، جابه‌جایی سنگ‌ها، روشن کردن آتش و عبور از نقاط حساس محوطه؛ این رفتارها می‌تواند سرعت تخریب را به‌شدت افزایش دهند. چالش‌هایی که فقط با برنامه‌ریزی دقیق، آموزش عمومی و مشارکت مردم قابل مدیریت‌ است.

حفاظت از قلعه و چشم‌انداز آینده گردشگری

علیرضا طهماسبی، رئیس اداره میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان طالقان اظهارکرد: قلعه منصور یکی از شاخص‌ترین آثار میراثی طالقان است. ارزش آن تنها در معماری تاریخی خلاصه نمی‌شود؛ این اثر بخشی از هویت و حافظه جمعی مردم منطقه است. هر سنگ، آب‌انبار و دیواری که باقی مانده، روایتگر روزگاری است که مردمانی با اراده، در برابر تهدیدها ایستادگی کردند.

او افزود: این قلعه به‌عنوان یکی از میراث‌های تاریخی ثبت‌شده در فهرست آثار ملی ایران است و با شماره 9910 در تاریخ 11 شهریور ۱۳۸۲ در این فهرست قرار گرفت. این ثبت، نشانه اهمیت فرهنگی و تاریخی قلعه است، اما ثبت تنها آغاز مسیر حفاظت است، نه پایان آن.

این مسئول بیان کرد: امسال ما تمرکز خود را بر تدوین طرح مطالعاتی جامع و اجرای اقدامات اولیه حفاظتی گذاشته‌ایم تا ضمن حفظ اصالت اثر، از ظرفیت‌های گردشگری آن نیز بهره برده شود. یکی از اقدامات کلیدی ما، طراحی مسیرهای ایمن کوه‌پیمایی با راهنمای تصویری است تا گردشگران بتوانند بدون خطر، با این مکان تاریخی ارتباط برقرار کنند.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی طالقان درباره چالش‌های پیش‌روی حفاظت گفت: گردشگری یک فرصت مهم است، اما اگر بدون برنامه باشد، می‌تواند به میراث آسیب برساند. بسیاری از بازدیدکنندگان بدون آگاهی به بخش‌های حساس وارد می‌شوند، سنگ‌ها را جابه‌جا می‌کنند یا آتش روشن می‌کنند؛ این رفتارها نه‌فقط ساختار تاریخی را تهدید می‌کنند، بلکه تجربه بازدید دیگران را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.

این مسئول با تاکید بر ضرورت آموزش جامعه افزود: نصب تابلوهای راهنما، برگزاری تورهای تخصصی و انتشار محتواهای آموزشی نقش مهمی در افزایش آگاهی عمومی دارند. ما قصد داریم با ایجاد این زیرساخت‌ها، گردشگری را به بستری مسئولانه و پایدار تبدیل کنیم.»

او در پاسخ به اینکه آینده گردشگری قلعه منصور را چگونه می‌بینید، گفت: نگاه ما این است که قلعه منصور به یکی از قطب‌های گردشگری کوهستانی- تاریخی استان البرز تبدیل شود. این امر نه فقط مرهون زیبایی‌های طبیعی، بلکه به دلیل ارزش تاریخی و فرهنگی قلعه است. اگر بتوانیم روایت‌های شفاهی ساکنان محلی، داده‌های باستان‌شناسی و برنامه‌ریزی دقیق را با هم تلفیق کنیم، تجربه‌ای منحصر به فرد برای گردشگران ایجاد خواهیم کرد؛ تجربه‌ای که آنها را با تاریخ، فرهنگ و طبیعت طالقان پیوند می‌دهد.

طهماسبی گفت: قلعه منصور نمادی است از تلاقی تاریخ و طبیعت؛ یادآور روزگارانی که مردمان در دل کوه‌ها زندگی می‌کردند و با مهارت و استقامت، بر دشواری‌ها فائق می‌آمدند. ما امیدواریم با همکاری مردم و علاقه‌مندان به میراث فرهنگی، این اثر تاریخی بیش از پیش دیده شود و نسل‌های آینده نیز بتوانند آن را تجربه کنند.

صعود به قلعه منصور تجربه‌ای است فرهنگی، تاریخی و روحانی. مسیر قلعه، دیوارهای بلند، آب‌انبارهای تراش‌خورده و چشم‌اندازهای حیرت‌انگیز، همگی در کنار هم نشانه‌هایی از زندگی مردمانی هستند که روح استقامت را معنی کردند. این قلعه پلی میان گذشته و آینده است؛ پلی که به بازدیدکننده اجازه می‌دهد تاریخ را لمس کند، مه را نفس بکشد، نور را بر سنگ‌ها ببیند و در نهایت با درکی عمیق‌تر از جایگاه میراث فرهنگی به زندگی امروزی بازگردد.

اگر حفاظت، آموزش عمومی، مدیریت گردشگری مسئولانه و مشارکت جامعه به‌درستی شکل گیرد، این قلعه می‌تواند الگوی موفقی برای ترکیب میراث فرهنگی با توسعه پایدار گردشگری باشد. تاریخی که امروز در مه و باد طالقان آرام نشسته، انتظار دارد تا روایت‌گر نسل‌های آینده باشد، نسلی که ارزش میراث را نه فقط در گذشته، بلکه در ارتباط با محیط و زندگی امروز درک می‌کند.

انتهای پیام/