سیمین ثقفی روزنامه‌نگار و راهنمای گردشگری در یادداشتی نوشت: وقتی در برابر یک سازه تاریخی می‌ایستم و چشم‌انداز طبیعی اطرافش را تماشا می‌کنم، نخستین چیزی که به ذهنم می‌رسد این است که میراث فرهنگی و طبیعت از هم جدا نیستند؛ این دو در کنار هم معنا پیدا می‌کنند. اگر بخواهم از منظر گردشگری به چنین فضایی نگاه کنم، باید بگویم که جهانی بودن یک اثر تنها یک عنوان نیست؛ شکوه، جذابیت و رازهای نهفته در معماری آن است که آن را به یک جاذبه واقعی تبدیل می‌کند. آدم وقتی قدم می‌زند، انگار در دل تاریخ همان دوران راه می‌رود و مدام می‌خواهد بداند در آن زمان چه اتفاقی در اینجا رخ می‌داده است. همین حس کنجکاوی و غرق‌شدن در گذشته، ارزش این میراث را چند برابر می‌کند.

به همین دلیل است که باید چنین آثاری را به‌عنوان جاذبه گردشگری برجسته کرد؛ نه فقط با حفاظت فیزیکی، بلکه با قصه‌سازی، روایت‌گری و خلق تجربه. بخش‌هایی از این مسیر همین حالا هم در مجموعه دیده می‌شود و مدیر آن با هوشمندی، برخی عناصر تعاملی را وارد کار کرده است. اینجا می‌تواند نمونه‌ای از یک میراث کهن باشد که با رویکردی مدرن ارائه می‌شود؛ ترکیبی که می‌تواند همه گروه‌های سنی را جذب کند، از جوانانی که دنبال تجربه‌های جدیدند تا گردشگران مسن‌تر که با روایت‌های تاریخی ارتباط عمیق‌تری برقرار می‌کنند.

از سوی دیگر، منظر طبیعی اطراف سازه جذابیتی مستقل و بسیار قدرتمند دارد. این چشم‌انداز ظرفیت آن را دارد که با برنامه‌ریزی درست، گردشگر را ساعت‌ها و حتی یک روز کامل در خود نگه دارد. اگر برای این فضا فکر و طراحی مناسبی انجام شود، می‌تواند به مقصدی تبدیل شود که بازدیدکننده نه‌تنها تاریخ را می‌بیند، بلکه آن را زندگی می‌کند. این ترکیب میراث و طبیعت، اگر درست مدیریت شود، می‌تواند یکی از مهم‌ترین نقاط گردشگری منطقه باشد؛ جایی که گردشگر از صبح تا شب در آن بماند و حتی بیشتر.

انتهای پیام/