محمداسماعیل ارجمندی، مدیر مسئول مجله سفرنویسان در یادداشتی نوشت: جشنوارههای شهرستانی، اگر درست طراحی و اجرا شوند، میتوانند نقشی فراتر از یک رویداد فرهنگی داشته باشند. جشنواره چندرسانهای از جمله رویدادهایی است که به دلیل تمرکز بر میراثفرهنگی و روایت رسانهای، ظرفیت آن را دارد که در سطح ملی، تصویری تازه و واقعی از شهرها و استانهای مختلف ارائه دهد؛ بهویژه از مناطقی که کمتر شناخته شدهاند و معمولاً در حاشیه توجه قرار میگیرند.
مزیت مهم این جشنواره آن است که رسانه را وارد میدان میکند؛ رسانهای که مردم به آن اعتماد دارند و روایتش را باور میکنند. این تفاوت بزرگی با تبلیغات رسمی دارد. گاهی دستگاههای میراثفرهنگی برای معرفی یک اثر یا یک شهر باید بودجههای سنگینی صرف کنند، اما حضور خبرنگاران و تولیدکنندگان محتوا در قالب یک جشنواره، میتواند همان کار را در زمانی کوتاهتر و با اثرگذاری بیشتر انجام دهد. این جشنواره حتی میتواند به سمت بینالمللی شدن حرکت کند؛ حضور رسانههای خارجی و چهرههای بینالمللی میتواند بخشی از تصویر نادرستی را که سالها درباره ایران ساخته شده، اصلاح کند و ایرانهراسی را به چالش بکشد. تجربه گردشگران خارجی در سالهای گذشته نشان داده که مردم ایران و فرهنگ این سرزمین، بیش از هر چیز، حامل پیام دوستیاند؛ اگر این تجربهها با روایت رسانهای همراه شود، میتواند نگاه جهانی را تغییر دهد.
اما درباره سفر اخیر به خوزستان که با همراهی وزارت میراثفرهنگی و مسئولان استان انجام شد برای من یک نکته مهم داشت: اگر نقدهای رسانهای شنیده شود، این سفر میتواند نقطه شروع یک جهش جدی در حوزه میراثفرهنگی باشد. خبرنگاران با نگاه دقیق و بیپرده خود میتوانند ضعفها را نشان دهند و مسیر اصلاح را روشن کنند.
با این حال، نکتهای که لازم است بیشتر دربارهاش صحبت شود، این است که تمرکز اغلب مسئولان و حتی بسیاری از شرکتکنندگان، تنها بر میراثفرهنگی بود؛ در حالی که گردشگری بدون زیرساخت معنا ندارد. حفظ آثار تاریخی ضروری است، اما اگر خدمات گردشگری استاندارد نباشد، گردشگر نه جذب میشود و نه میماند. در بازدید از چغازنبیل، قلعهها و دیگر محوطهها، بهوضوح دیده میشد که زیرساختهای گردشگری یا وجود ندارد یا بسیار ضعیف است. این ضعف باعث میشود زمان ماندگاری گردشگر از ۴۵ دقیقه به ۲۰ دقیقه کاهش پیدا کند؛ و همین کاهش ساده، زنجیرهای از آسیبها را به دنبال دارد: کاهش اشتغال، کاهش سرمایهگذاری، کاهش هزینهکرد گردشگر و در نهایت حذف تدریجی مقصد از فهرست تورها.
گردشگری زمانی برای مردم یک منطقه سودمند است که گردشگر بماند، خرج کند و تجربهای خوشایند داشته باشد. اگر زیرساختها فراهم نباشد، نه گردشگر داخلی میماند و نه گردشگر خارجی. بنابراین توصیه من به مسئولان این است که در کنار میراثفرهنگی، توسعه زیرساختهای گردشگری را جدی بگیرند. رسانهها میتوانند روایتگر باشند، اما توسعه واقعی نیازمند برنامهریزی، بودجه و نگاه بلندمدت است.
انتهای پیام/
نظر شما