تنها اثر باقيمانده از قلعه، چاه بزرگ و عميقي است که در رأس کوه و در واقع داخل قلعه حفر شده و تا ريشه کوه پايين رفته است. قطر چاه 6 متر و عمق آن به حدود 25 متر ميرسد و قابل مقايسه با چاههاي قلعه فهندژ سعدي در شيراز و چاه دامنه کوه رحمت شمال تخت جمشيد است.
سفالهاي پراکنده در اين محوطه مربوط به دوره ساسانيان شامل سفالهاي نخودي، قرمز، قهوه اي و خاکستري است. سفالها ساده داراي پوشش گلي رقيق تا غليظ، داراي کيفيت ساخت متوسط تا خشن، چرخ ساز و با پخت کافي است.
سفالهاي نقش دار نيز در ميان سفالها قابل مشاهده مي باشد. نقوش اغلب سفالها به صورت نقش کنده و يا افزوده هندسي است که بر روي گردنه، لبه يا بدنه ظروف سفالي صورت گرفته است.
تنها راه دسترسي به اين قلعه از جبهه جنوب است و ازسمت شمال نيز به دليل وجود پرتگاههاي خطرناک امکان دسترسي به قلعه وجود ندارد و اين ساختار با توجه به اينکه اين قلعه يک پايگاه نظامي دوره ساسانيان بوده است به دليل مسائل امنيتي شکل گرفته است.
اين قلعه به عنوان يکي از مهمترين آثار تاريخي شهرستان ارسنجان نياز به تعيين حريم و برنامه اي حفاظتي دارد. و با توجه به اهميت اثر پس از بررسيهاي صورت گرفته اقداماتي جهت ثبت انجام گرفت و در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده است و تحت حفاظت و مراقبت اين سازمان قرار دارد./106
انتهای پیام/