نکته و سوالی که خوب است مدیران، هر کسی در هر جایی که وظیفه‌ای به عهده دارد؛ خاصه در حوزه‌های سرنوشت‌ساز، کلیدی و اشتغال‌آفرین میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری کشور، چند لحظه‌ای با خودش روراست باشد و مرور کند که چند پروژه به دلایل متعدد به ویژه فقدان طرح توجیهی، از گردونه افتتاح و بهره‌برداری خارج شده‌اند و حالا حالاها هم قرار نیست فرجام بیابند؟
در جای جای ایران چند تاسیسات گردشگری، مراکز چند منظوره تجاری‌تفریحی، اقامتگاه بوم‌گردی، پارک آبی، هتل، متل، رستوران و...، پس از بریدن روبان‌ها تعطیل شدند و فاتحه‌شان خوانده شد؟ عملیات اجرایی چند پروژه سال‌هاست متوقف شده است؟ چه تعداد از مدیران حاضرند اقرار کنند کارشناسان غیر‌متخصص دستگاه‌های دولتی به دلیل مشاوره غلط، سهوی، سنگ‌اندازی‌های بی‌اندازه و مهم‌تر از آن به دلیل نبود نظارت کافی بر روی آنچه سرمایه‌گذاری شده است، سرمایه‌های بسیاری را به فنا داده‌اند و زمینه نارضایتی گردشگران را فراهم کرده‌اند؟
چه تعداد در گزارش‌هایشان یادآور می‌شوند که قرار است بر بروکراسی غلبه کنند و اجازه ندهند مراحل طولانی و فرساینده (گاهی چندین ساله) اخذ مجوز در بخش گردشگری موجب خستگی سرمایه‌گذاران و فراری دادن آنها بشود؟
و یا راهی برای چیره شدن بر مشکلات چند متولی بودن این حوزه‌ها پیدا کرده‌اند و سرمایه‌گذاران را از انتظار طولانی و دویدن میان ادارات نجات داده‌اند؟
واقفید که کرونا، رکود اقتصادی و تورم لجام‌‌گسیخته هم نتوانست از اهمیت سفر و تفریح، به ویژه نزد ایرانی‌ها کم کند. همانطور که شاهدیم در پسا‌‌‌کرونا و اصلاً میانِ کرونا، سفرهای داخلی و خارجی همچنان به راه است. حجم ترافیک در جاده‌های شمال را که خاطرتان هست؟ تابستان که باشد نیاز به تعطیلات خاص نیست، کافی است هر روز که دلتان خواست به گزارش راه‌‌ها توجه کنید، مسیر‌های ورود به مازندران همواره پر‌حجم اعلام می‌شود.
در بسیاری موارد فقدان امکانات لازم منجر به نا‌خرسندی گردشگران و شهروندان شده و این واقعیت که ایران نیاز به سرمایه‌گذاری درست و مبتنی بر تقاضا در صنعت گردشگری دارد، بر همه عیان است. اهل سفر که باشید حتماً تاکنون شاهد سرمایه‌گذاری‌های بی‌قواره و ایجاد تاسیسات غیر‌مرتبط در جای مناسب و یا سرمایه‌گذاری حرفه‌ای در جای نامناسب در نقاط مختلف ایران بوده‌اید، مسئله‌ای که از اقدام بدون برنامه‌ریزی، امکان‌سنجی غیر‌اصولی و نبود توجه لازم به زیرساخت‌های گردشگری در کشور حکایت می‌کند. آموزش مدیران، کارشناسان و کارمندان بخش‌های مختلف در این باره باید یک اصل باشد. شرکت‌های خصوصیِ مشاور سرمایه‌گذاری را اغلب کارمندان بازنشسته ادارات گردشگری و یا جوانان تازه فارغ‌التحصیل از دانشگاه‌ها تشکیل داده‌اند که در اکثر موارد فاقد تخصص لازم برای مشاوره هستند. چندتایی حوالی‌تان سراغ دارید؟
اکنون صنعت جهانگردی یا گردشگری یکی از گسترده‌ترین بخش‌های اقتصاد جهان و طبق گزارش سازمان جهانی گردشگری، بزرگ‌ترین صنعت فعال دنیا به شمار می‌رود. بزرگ‌ترین صنعت خدماتی به اولین صنعت اشتغالزای جهان تبدیل شده و رقابت در آن تنگاتنگ است.
در این مسابقه، هر چقدر گردشگری در جامعه‌ای توسعه پیدا کند، رشد اقتصادی و اشتغالزایی افزایش می‌یابد و رشد اقتصادی که از طریق ایجاد اشتغال به وجود بیاید موجب کاهش فقر، بهبود توزیع درآمد و تخفیف فساد اجتماعی می‌شود.
حتماً شما هم بارها شنیده و یا خوانده‌اید که صنعت گردشگری با کمترین سرمایه‌گذاری می‌تواند شغل ایجاد کند و یا توسعه گردشگری زمینه شکوفایی صنایع‌دستی و هنرهای ملی را فراهم می‌کند.
گسترش گردشگری، نیازمند سرمایه‌گذاری مناسب و اقتضای سرمایه‌گذاری نیز زمینه امن و کم‌ریسک است. سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های گردشگری داخلی می‌بایست برای تمام فصول سال تعریف، مراقبت، بازرسی و برنامه‌ریزی شود. راهکاری باید برای گردش و سفر در تعطیلات کوتاه و مقطعی که مشکلات متعددی از ترافیک و کمبود آب تا تولید انبوه زباله در مقصد سفر ایجاد می‌کند، ارائه شود.
سرمایه‌گذاری نوین در دنیا پیشنهادهای مختلف و متعددی می‌دهد که گردشگری بالاترین رتبه‌ها را به خود اختصاص داده است.
استفاده از منابع سرگردان و مشارکت مردمی در بخش سرمایه‌گذاری گردشگری ضروری است اما با دقت و توجیه کافی. چه چیزی جز دانش، تبیین و طرح‌های جامع گردشگری می‌تواند از ازدحام سرمایه‌گذاری در یک بخش و کمبود سرمایه‌گذاری در سایر بخش‌ها بکاهد؟
هیچ سرمایه‌گذاری به ضرر فکر نمی‌کند، شرایط باید چنان فراهم شود که سرمایه‌گذاری کم‌خطر، سودآور، اشتغالزا و راهگشا باشد. استفاده از تجارب کشورهای موفق در سرمایه‌گذاری گردشگری و الگو‌برداری درست، حتماً راهگشاست.
تغییر رویکرد سرمایه‌گذاری در گردشگری ضروری‌ست. مهم‌ترین صنعت دنیا در ایران گرفتار ساده‌انگاری است. برای رفع این رنج‌ها، موانع خود‌ساخته سرمایه‌گذاری اصولی در صنعت گردشگری باید برداشته شود.
ایران با داشتن امتیازات بسیاری در میراث‌فرهنگی، اقلیم گوناگون، جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی، تاریخی، مذهبی، سلامت و...، نیازمند دولتی تسهیل‌گر، نظارتی صحیح، ارائه آمار صادقانه و ایجاد امنیت برای سرمایه‌گذاری است.
البته بهره‌برداران و سرمایه‌گذاران (اغلب موارد آنها سرمایه‌دار هستند) نیز وظایفی دارند که اخذ مشاوره از مشاوران معتمد، مجرب، پرهیز از سوداگری زمین و عرضه خدمات با‌کیفیت از جمله آنهاست.
همچنین سرمایه‌گذاری در بخش گردشگری الزاماً نباید به احداث هتل، رستوران و...، خلاصه شود. بازیافت زباله هم سرمایه‌گذاری می‌خواهد، به ویژه در شمال که طلای کثیف را در جنگل‌ها مخفی می‌کنند.
انتهای پیام/
