به گزارش میراثآریا، محمد ابراهیم زارعی روز پنجشنبه ۴ اردیبهشتماه ۱۴۰۴، در پنجمین نشست از سلسله نشستهای تخصصی محوطه میراث جهانی هگمتانه موضوع «خوانش و بهرهگیری از تجارب و دانش نهفته در میراث فرهنگی» را به بحث نهاد.
رئیس پژوهشگاه میراثفرهنگی و گردشگری با اشاره به دانش و مهارتهای سنتی در این حوزه تصریح کرد: دانش بومی نهفته در معماری سنتی سیستمهای مدیریت آب با روشهای کشاورزی پایدار راهکارهای عملی برای کاهش خطر و سازگاری با تغییرات محیطی ارائه میدهد. استفاده از مصالح بومی و تکنیکهای ساخت سنتی که در طول زمان آزموده شدهاند، میتواند سازههایی مقاومتر در برابر بلایای خاص منطقه ایجاد کند مانند سازههای مقاوم در برابر زلزله در برخی مناطق ایران با خانههای روی پایه در مناطق سیل خیز جزیره ماجولی هند). احیای این مهارتها همچنین به معیشت پایدار جوامع محلی کمک میکند.
او در ادامه با بررسی نقش اجتماعی و روانی در این مقوله پرداخت و گفت: میراثفرهنگی نماد هویت پیوستگی و غرور جمعی است. در زمان بحران و پس از آن بناها و مکانهای تاریخی میتوانند به عنوان نقاط اتکا مراکز تجمع و نمادهایی ازامید و تداوم عمل کنند، بازسازی یک بنای تاریخی آسیبدیده فراتر از یک اقدام فنی میتواند نقشی مهم در بهبود روانی جامعه و بازیابی حس تعلق و همبستگی ایفا کند، مکانهای مقدس یا بناهای مهم تاریخی گاه به عنوان پناهگاه امن در زمان وقوع بلایا مورد استفاده قرار گرفتهاند.
این باستانشناس با اشاره به زیر ساختهای سنتی افزود: سیستمهای مدیریت منابع سنتی مانند سیستمهای جمعآوری و توزیع آب مانند آب انبارهای سنتی یا هیئتها در نپال در شرایط اضطراری که زیر ساختهای مدرن ممکن است از کار بیفتند میتوانند منابع حیاتی را فراهم کنند.
زارعی در خصوص شبکههای اجتماعی سنتی میراث ناملموس گفت: این حوزه شامل ساختارهای اجتماعی و شبکههای حمایتی سنتی در جوامع محلی، نقش مهمی در واکنش جمعی به بحرانها و حمایت متقابل اعضای جامعه دارد. این شبکهها میتوانند سازوکارهای مقابلهای بسیار مؤثری باشند.
رئیس پژوهشگاه میراثفرهنگی و گردشگری در پایان اظهار کرد: حفاظت از میراث فرهنگی نباید به عنوان یک امر لوکس یا در اولویت دوم پس از نجات جان انسانها تلقی شود بلکه باید آن را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از راهبرد کلی کاهش خطر بلایا و توسعه پایدار دید، میراث فرهنگی نه تنها باید محافظت شود بلکه باید به عنوان یک دارایی ارزشمند برای ساختن جوامعی تاب آورتر و آیندهای پایدارتر به کار گرفته شود. این امر مستلزم تلفیق دغدغههای میراث فرهنگی در برنامهریزیهای کلان توسعه مدیریت بحران و سازگاری با تغییرات اقلیمی است.
انتهای پیام/
نظر شما