علیرضا دادگستر، فعال فرهنگی در یاداشتی نوشت: انار منگره، این گوهر کمیاب اندیمشک، فراتر از یک میوه است، آینه‌ای است که در آن می‌توان پیوند هزاران ساله‌ی انسان و خاک، خورشید و آیین را تماشا کرد.

نخست جامه‌ای سبز بر تن دارد، سبزیِ رویش و جوانی، و آن‌گاه که به اوج پختگی می‌رسد، پوستش به زردیِ ناب و طلایی بدل می‌شود. همان رنگی که در اساطیر ایران باستان نماد خورشید، پایداری و مهر است. دانه‌هایش چون یاقوت‌هایی شفاف و سپید، سه طعم در خود نهفته دارند؛ ترشی دل‌انگیز، تیزی شورانگیز و لطافت شیرینی پنهان.

این سه‌گانگی، خود تمثیلی است از زندگی جمعی: آمیزه‌ای از تلخی و شیرینی، صلابت و لطافت، که به یگانگی و طعمی ماندگار می‌انجامد.

دومین جشنواره‌ی انار اندیمشک مجالی است برای بازخوانی میراث ملموس و ناملموس یک سرزمین. در لایه نخست، جشنواره مأموریت ثبت انارتکانی را بر دوش دارد. آیینی که از صدای خوش باد در شاخه‌های انار تا ضرباهنگ دست‌های روستاییان، یادگار نسل‌های دور است و امروز در فهرست میراث معنوی، گنجینه‌ای زنده برای آینده به شمار می‌آید.

در لایه‌ دوم، خورش میرعالی‌خان به ثبت می‌رسد. غذایی بومی که در خود تاریخ کوچ‌ها، مناسبات اقتصادی محلی و پیوندهای خانوادگی را حفظ کرده است. هر دانهٔ انار که در این خورش می‌جوشد، روایتگر سفره‌هایی است که میان قوم‌ها و نسل‌ها به گردش درآمده‌اند.

اما جشنواره تنها روایت گذشته نیست، چشم‌انداز فرهنگی و هنری آن به اقتصاد امروز نیز گره خورده است. برگزاری چنین رویدادی فرصتی است برای توانمندسازی باغداران و زنان روستایی، تقویت گردشگری بومی و خلق ارزش افزوده از دل یک محصول ساده. وقتی که انار منگره به برندی فرهنگی تبدیل می‌شود، کشاورزی محلی از چرخه‌ی خام‌فروشی فاصله می‌گیرد و اقتصاد منطقه نفسی تازه می‌کشد. این همان جایی است که میراث ناملموس_آیین‌ها، موسیقی‌ها، داستان‌های روستایی به سرمایه‌ی ملموس بدل می‌شود: به کارگاه‌های صنایع دستی، سفره‌خانه‌های سنتی، مسیرهای گردشگری و بازاری که ارزش فرهنگ را می‌شناسد.

با این رویکرد دومین جشنواره انار اندیمشک نه فقط ستایش یک میوه، بلکه ستایش خرد جمعی و حافظهٔ تاریخی و فرهنگی و آیینی مردمی است که آموخته‌اند چگونه از دل خاک خوزستان خورشیدی دیگر برآورند. در این آیین، انار منگره همچون خورشید کوچک زمین، میراث فرهنگی را از گذشته به امروز پیوند می‌زند و به ما یادآور می‌شود که اقتصاد پایدار، بی‌حفاظت از فرهنگ و آیین‌های کهن، معنایی نخواهد داشت.

انتهای پیام/