سعید حسین‌پور، پژوهشگر و مدرس موسیقی، در گفت‌وگو با خبرنگار میراث‌آریا، با نگاهی به نسبت میان اخلاق و هنر، اظهار کرد: در روزگاری زندگی می‌کنیم که جلوه‌های گوناگون هنری در دسترس همگان قرار گرفته و این تنوع، تشخیص هنر اصیل را دشوار ساخته است. در چنین شرایطی، بازگشت به بنیان‌های اخلاقی و انسانی هنر، ضرورتی دوچندان دارد.

وی با یادآوری سخن ماندگار زنده‌یاد استاد حسین تهرانی، افزود: استاد تهرانی می‌فرمود: اگر هنر من را صد قسمت کنید، نود و نه قسمت آن باید فضایل انسانی باشد و تنها یک قسمت آن نوازندگی. این نگاه، جایگاه اخلاق را در ماهیت هنر به‌خوبی نشان می‌دهد.

این مدرس موسیقی با طرح این پرسش که «هنر برای چیست؟»، تصریح کرد: هنر، زبان لطافت و انسانیت است؛ نوری برای روشنایی دل و جان. هنرمند واقعی، در جست‌وجوی معناست، نه نام؛ زیرا نام می‌ماند اگر معنا در پس آن باشد.

حسین‌پور با اشاره به سنت‌های اخلاق‌مدار در تاریخ هنر ایران گفت: در گذشته، خوش‌نویسان پیش از نوشتن وضو می‌گرفتند و موسیقیدانان دل را از کینه می‌زدودند. صدای ساز، بازتاب روح نوازنده است، نه صرفاً مهارت دست‌های او. این باور، جوهره‌ هنر ایرانی است.

او با تأکید بر مسئولیت اجتماعی و انسانی هنرمندان افزود: هنرمند راستین، نسبت به انسان و جهان پیرامون خود آگاه و حساس است. هنر زمانی معنا می‌یابد که در خدمت انسانیت باشد؛ در این صورت، نغمه، شعر، نقاشی و رقص، همه در یک مسیر قرار می‌گیرند: یادآوری حقیقت انسان.

در پایان، حسین‌پور رسالت معنوی هنر را مهم‌ترین عامل ماندگاری آن دانست و خاطرنشان کرد: اول انسانیت، بعد هنر؛ زیرا بی‌انسانیت، هیچ هنری ماندگار نخواهد شد.

انتهای پیام/