سهیل محمودی در گفتوگو با خبرنگار میراثآریا، با اشاره به گستردگی و عمق فرهنگ ایرانی ـ اسلامی، اظهار کرد: ما در سرزمینی زندگی میکنیم که هر گوشهاش نشانهای از یک فرهنگ کهن، اثرگذار، پایدار و مانا وجود دارد؛ فرهنگی که اگر قدر آن دانسته شود، میتواند نگاه جهان را به ایران عمیقتر و انسانیتر کند.
محمودی با تاکید بر ضرورت «دیدنِ دوباره» میراثفرهنگی، افزود: در حوزه فرهنگ، ادبیات، موسیقی و هنر، آنقدر داشتههای انباشته داریم که گاه از شمارش آنها عاجز میمانیم. این وفور نباید به بیتوجهی منجر شود؛ بلکه باید ما را به مسئولیتپذیری بیشتر برساند.
این شاعر و نویسنده با اشاره به ضرورت شناخت مفاخر محلی و منطقهای تصریح کرد: لازم است مردم هر شهر، بزرگان فرهنگی خود را بشناسند. مثلاً مردم شیراز باید بدانند که در یک قرن اخیر، چهرههایی چون رضوی سروستانی، از خداوندگاران آواز، یا شاعرانی چون مهدی حمیدی شیرازی، پرویز خائفی و منصور اوجی، سرمایههای هویتی این شهر بودهاند.
او ادامه داد: چقدر از نوجوانان و جوانان شیرازی شعر پرویز خائفی را خواندهاند؟ چقدر با شعر منوچهر آتشیِ بوشهری، که سالها در شیراز معلمی کرده، آشنا هستند؟ ما چه میزان برای رساندن این میراث به نسلهای جدید تلاش کردهایم؟
محمودی با تاکید بر پیوند آموزش رسمی با هویتفرهنگی بیان کرد: اینکه بچهها ریاضی یا علوم تجربی بخوانند بسیار ارزشمند است؛ اما کودک شیرازی باید بداند چرا خواجوی کرمانی به شیراز آمد، چرا حافظ در حافظیه آرمیده، چرا تختجمشید، تختجمشید است، چرا بازار وکیل، بازار وکیل نام دارد و چرا شاهچراغ، شاهچراغ است.
او در پایان خاطرنشان کرد: اینها اجزای بههمپیوسته فرهنگ ایران و اسلاماند؛ مجموعهای زنده که باید قدر آن دانسته شود و از خشخشِ خاک تا آجر به آجرش محافظت کنیم. این میراث، داشتهای است که میتوان آن را با افتخار به جهان عرضه کرد.
انتهای پیام/
نظر شما