به گزارش روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی، طول بدن زاغ بور تقریباً ۲۴ سانتیمتر است و دارای دم و منقار سیاه رنگ بلند با اندکی خمیدگی رو به پایین است. رنگ پر و بال آن نخودی مایل به قهوه‌ای است. رنگ صورتش کمرنگ‌تر بوده و از قاعده منقار تا چشم‌ها لکه سیاه‌رگه مانندی کشیده شده است همچنین لکه سیاه بزرگی در بالای سینه‌اش دیده می‌شود. بال‌ها پهن با دو نوار سفید رنگ است که در پرواز مشخص می‌شوند. این پرنده دارای پاهایی بلند و سیاه رنگ است که برای دویدن در بیابان تکامل یافته‌است.
زهرا رضایی ملکوتی سرپرست پایگاه بیابان لوت در این خصوص گفت: زاغ بور در مناطق بیابانی و نیمه‌بیابانی ایران زندگی می‌کند و تنها پرنده ی بومی انحصاری (اندمیک) ایران است. این پرنده در بیابان لوت و نخلستان روستای دهسلم دیده می شود و برای زندگی در زیست‌گاه خود سازگاری‌هایی یافته است. پاهای بلند و قوی این پرنده برای دویدن تند و چابک میان ناهمواریها و بوته‌زارها و نوک بلند و خمیده‌ی آن برای کندن و کاویدن زمین مناسب است. با آن‌كه این پرنده می‌تواند پرواز کند اما کم‌پرواز است، پروازی کوتاه دارد و بیش‌تر ترجیح می‌دهد روی زمین بدود.
ملکوتی افزود: این پرنده وابستگی زیادی به گیاه ِ بوته‌ای ِقیچ دارد و لانه ی خود را بر روی قیچ می‌سازد. حشره‌خوار و دانه‌خوار است. معمولاً در اردیبهشت ۴ تا ۶ تخم می‌گذارد. پرنده ی ماده بر روی تخم می‌خوابد و پرنده ی نر برای او غذا می‌آورد. نر و ماده هر دو در بزرگ کردن جوجه‌ها مشارکت دارند. جوجه‌ها بعد از ۱۷ تا ۱۹ روز از تخم بیرون می‌آیند. این پرنده قلمروطلب است و به ذخیره‌سازی غذا در زیر خاک اقدام می‌کند. معمولأ ترس زیادی از انسان ندارد ولی فاصله ی ایمنی را رعایت می‌کند.
وی افزود: زاغ بور پرنده ای است كه خود را كاملاً با وضعیت بیابان وفق داده است؛ به‌طوری كه به‌جز مناطق بیابانی در جای دیگری دیده نمی‌شود. پرنده شناسان آن را گونه ای بومی و آندمیک به شمار آورده و لقب \"پرنده ملی ایران\" را به آن نسبت داده اند.
انتهای پیام/
