رضا مرادي غياث آبادي که کتيبه خارک را بررسي و آوانويسي کرده، گفت: در خط ميخي فارسي باستان، آواي خيشومي \"ن\" غنه پيش از آواهاي انسدادي يا سايشي همچون \"ک\" بدون آنکه نوشته شود، خوانده مي‌شود.
وي در ادامه خاطرنشان کرد: براي نمونه نام آخرين فرد شورشي در سنگ نبشته داريوش بزرگ در بيستون \"سـکـوخـه\" نوشته شده، اما \"سْـکـونـخـه\" خوانده مي‌شود.
به گفته اين پژوهشگر باستان شناس: از سوي ديگر، اين نشان که با دو ميخ کوتاه افقي، يک ميخ زاويه‌دار و يک ميخ بزرگ عمودي ديده مي‌شود؛ آشکارا ترکيبي از نشان‌هاي \"ن\" (na) و \"کُ\" (ko) است.
وي اضافه کرد: نشان \"ن\" داراي دو ميخ کوچک افقي و يک ميخ زاويه‌دار، و نشان \"کُ\" داراي يک ميخ زاويه‌دار و يک ميخ بزرگ عمودي است.
غياث آبادي ادامه داد: در طراحي اين نشانِ ترکيبيِ تازه، عنصر مشترکِ ميخ زاويه‌دار در ميانِ نشان گذارده شده و دو ميخ کوچکِ شاخصِ حرف «نَ» در سوي چپ و يک ميخ بزرگِ شاخصِ حرف «کُ» در سمت راستِ نشان بکار گرفته شده است.
پژوهشگر کتيبه خارک تصريح کرد: چنين به نظر مي‌آيد در دوره‌اي تصميم گرفته شده براي هجاي \"نْـکُ\" (nko) که \"ن\" غنه آن نوشته نمي‌شده اما خوانده مي‌شده، اين نشان تازه در کتيبه خارک براي نگارش واژه \"سـانـکُـشـا\" (sânkoŝâ) وضع شود .
وي در ادامه اظهار داشت: چنانچه اين نظريه درست باشد، اکنون سي و هفتمين حرف يا نشان الفبايي- هجايي در خط ميخي فارسي باستان متأخر شناسايي شده هر چند که نمي‌توان احتمال اشتباه کاتب در نگارش حرف خاصي را در نظر نداشت.
غياث آبادي در پايان تاکيد کرد: هم اکنون مراحل چاپ کتاب گزارش کتيبه خارک در حال انجام است./118
انتهای پیام/
