به گزارش میراث آریا، غلامحسین مظفری پنجشنبه ۲۵ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ در آیین بزرگداشت شاعر بزرگ و حماسه سرای ایران حکیم ابوالقاسم فردوسی در جوار آرامگاه حکیم توس در مشهد با بیان این مطلب افزود: فردوسی به ما آموخت که شیر خدا و رستم دستان، ۲ نشانه امکان هم نشینی کلان فرهنگهای ایرانی و اسلامی است.
استاندار خراسان رضوی ادامه داد: روزهای ملّی، حلقههایی برای یادآوری رویدادهایی بهشمار میروند که زمینۀ همگرایی و پایداریِ ایران و ایرانیان را فراهم میآورند. روزهای ملّی را نباید به یک روزِ خاص محدود کرد، بلکه رفتار شایسته آن است که مقدماتی تدارک دیده شود تا در طول سال، ذهن و زبانِ شهروندان با این مناسبتها آمیخته گردد و بدینترتیب امکان تجلّیِ نمادینشان در روزی خاص و رویدادی ویژه فراهم شود. ️خراسان رضوی، بهرهمند از چندین روز ملّی است و گرامیداشتِ آنها، چیزی جز فرهنگبانی نخواهد بود و همه از حکیمِ توس آموختهایم که «به فرهنگ باشد روان تندرست.»
️او تصریح کرد: فروردین و اردیبهشت را باید برجستهترین ماههای فرهنگی خراسان و ایران بهشمار آورد. یادروزهای عطار، خیام و فردوسی در این دو ماه واقع شده است. اما کارویژۀ روزهای ملی چیست؟ چنانچه رویدادهای مربوط به این روزها صرفاً به انجام مناسکی اداری محدود شود که برای ساعاتی محدود، شهروندانی معدود را به خویش مشغول دارد، نمیتوان مدعی شد که به هدفِ تأسیس این روزها دست یافتهایم. روزهای ملی بهانهای است برای یادآوری. این روزها به یادِ ما میآورند که در کدام نقطه از فرهنگ بودهایم، به کجا رسیدهایم و رهسپارِ چه مقصدی هستیم. در این بازبینیها است که مجالِ توسعه نیز فراهم میآید. چرا که راهِ توسعه از واکاویِ منتقدانۀ خویش میگذرد و چنین مجالهایی را باید غنیمت دانست.
ا️ستاندار خراسان رضوی گفت: از سوی دیگر، باید کوشید تا از اندوختۀ اشخاصی که روزی ملی به نام ایشان ثبت شده است، توشهای برای زندگیِ بهتر بر گرفت، و اما اگر چنین نشود چه سودی در این خبر نهفته است که ۲۵ فروردین روز عطار است، ۲۵ اردیبهشت روز فردوسی و ۲۸ اردیبهشت روزِ خیّام؟ این روزها باید پیشرانِ راهی فرهنگی باشند که طی سال به آن پرداخته شده است. روزهای ملی باید به مجالی برای نتیجهگیریِ آنچه طی یک سال، از سر گذرانده شده است تبدیل شود.
مظفری افزود: ️سالِ حاضر با عنوان «سرمایهگذاری برای تولید» نامگذاری شده است و خطاست اگر دو مفهوم فربه «سرمایهگذاری» و «تولید» را صرفاً به امور صنعتی فرو بکاهیم. باید با ارائۀ تفسیری جامع و روشنبینانه، حقِّ «علوم انسانی» و «فرهنگ و هنر» را نیز در این مقوله به جای آوریم. روزهای ملی، میتوانند بدل به میعادگاهِ ما جهت یادآوری این نکته و طرحریزی در این راستا شوند. یک کشور چقدر باید هزینه کند تا بتواند نمادهایی همسنگِ فردوسی و خیّام را خلق نماید و از رهگذرِ آن امکان بهرهبرداریهای گوناگون را بیابد؟ ما اکنون از ثروتی خداداد در این راستا بهرهمند شدهایم. باید قدرِ این اندوختۀ تاریخی را دانست و به واسطۀ آن چراغِ فرهنگ را شعلهورتر ساخت.
او یاد آور شد: ️و اما امروز بهنامِ حکیم ابوالقاسمِ فردوسی نامگذاری شده است. مردی که جادویِ سخن را دستمایۀ جاودانگیِ خویش قرار داد. حکیمِ توس به ما یاد داد که میتوان میانِ دین و دانش، پیوندی خجسته ایجاد کرد. او به ما آموزانْد که «شیرِ خدا و رستمِ دستان»، دو نشانۀ امکانِ همنشینیِ دو کلانفرهنگِ ایرانی و اسلامی است. از دیگر آموزههای مهم و بنیادینِ فردوسی آن است که گفت: «به نیکی گِرای و میازار، کَس». او، نیکوکاری و نیازردنِ دیگران را راهِ رستگاری میداند و بنگرید در جهانِ پرآشوبِ امروز، این آموزه تا چه اندازه راهگشا و الهامبخش است.
مظفری گفت: امروز، شاهنامه، نه متنی برای شهروندانِ زبانِ فارسی، بلکه متنی برای یکایکِ شهروندانِ جهان است که از وجدانی بیدار و جانی آگاه بهرهمندند. این روز بر همۀ شما مبارک.
انتهای پیام/
نظر شما