پیروز حناچی در گفتوگو با میراثآریا با تأکید بر جایگاه محوری سرمایههای انسانی در حوزه میراثفرهنگی اظهار داشت: میراث ما بر دو ستون استوار است؛ نخست مدیران آگاهی که با دانش و سیاستگذاری صحیح روند ثبت و حفاظت آثار را هدایت میکنند و دوم استادکارانی که با اتکا به تجربه عملی و انتقال سینهبهسینه، اصالت و حیات میراثفرهنگی را پاسداری میکنند.
او با تجلیل از چهرههای برجسته این عرصه ادامه داد: مرحوم شعرباف و نیز اعظمالله کاظمی، استاد برجسته مرمت بناهای ساسانی در فیروزآباد و کاخ اردشیر، نمونههای کمنظیر این سرمایههای گرانبها هستند. اما متأسفانه، مشکلات جسمی و کهولت سن بسیاری از این استادان، اگر با تربیت شاگردان همراه نباشد، خلأی بزرگ و نگرانکننده در آینده میراثفرهنگی ایجاد خواهد کرد.
عضو شورای راهبردی وزارت میراثفرهنگی با بیان اینکه شاگردپروری، ضامن بقا و پایداری دانش استادکاران است، تأکید کرد: وزارت میراثفرهنگی باید حمایت نظاممند و هدفمند از استادکاران را در اولویت قرار دهد و مسیر تربیت نسل جدید شاگردان را زیر نظر آنان هموار سازد. غفلت از این مهم، به معنای از دست دادن بخشی از حافظه تاریخی و هویتی کشور است.
حناچی همچنین بر ضرورت تکریم بیپیرایه استادکاران تأکید کرد و گفت: برگزاری برنامههایی چون «چهرههای ماندگار میراثفرهنگی» ارزشمند است، اما نباید به شکلی نمادین محدود شود. باید به سراغ استادکاران گمنامی برویم که شاید کمتر شناختهشدهاند، اما دههها در سکوت و بیادعا، شانههای اصلی مرمت و حفاظت از میراثفرهنگی را بر دوش کشیدهاند.
او در پایان خاطرنشان ساخت: انتقال علمی، دقیق و عملی دانش استادکاران، تنها راه تضمین آیندهای مطمئن برای حفاظت از آثار تاریخی و فرهنگی این سرزمین است. پیوند تجربه پیشکسوتان با انگیزه و آموختن نسلهای نو، رمز ماندگاری میراثفرهنگی ایران خواهد بود.
انتهای پیام/
نظر شما