معبد آناهیتای کنگاور شاهکاری از معماری سنگی ایران در دوران تاریخی

بنای معبد آناهیتا به عنوان بزرگترین تک بنای سنگی ایران در مرکز شهر کنگاور با توجه به نوع سازه و ستون‌های با شکوه آن جلوه‌ای از عظمت و شاهکاری به یادگار مانده از معماری سنگی دوران تاریخی ایران است.

مرتضی گراوند، باستان شناس و مدیر پایگاه ملی معبد آناهیتای کنگاور در یادداشتی نوشت: بنای تاریخی کنگاور موسوم به معبد آناهیتا در شرق استان کرمانشاه در شهر کنگاور و در امتداد جاده ارتباطی شرق به غرب (خراسان بزرگ) در دوره تاریخی ساخته شده است. این بنای تاریخی در سال ۱۳۴۷به عنوان یکی از پنج پروژهای بزرگ ملی ایران در کنار بناهای همچون تخت جمشید، جرجان، هفت تپه و بیشاپور توسط باستان شناسان و پژوهشگران ایرانی مورد کاوش و سامان‌دهی قرار گرفت.

این بنای تاریخی تا قبل از کاوش‌های باستان شناختی به صورت یک قصبه (شهرک) تمامی سطح  عرصه و حریم آن با منازل مسکونی توسط مردمان محلی پوشیده و مدفون شده بود. با شروع کاوش‌های باستان شناسی اقدام به تملک و خریداری منازل و مغازه‌های ساخته شده بر روی عرصه آن در دستور کار هیات باستان شناسی قرار می‌گیرد و بنا بر اسناد و مدارک موجود بیش از ۲۵۰ واحد مسکونی، تجاری و زمین‌های کشاورزی واقع در محیط پیرامونی مجموعه تملک و خریداری می‌شود.  

براساس منابع مکتوب نخستین بار ایزودورخارکسی جغرافیانویس یونانی در سال ۳۷ میلادی  با عبور از جاده ارتباطی شرق به غرب ( خراسان بزرگ) از بنای کنگاور بازدید و درکتاب ایستگاه‌های پارتی بیان می‌کند که بنای کنگاور به الهه آرتمیس تعلق دارد. پس از آن و با سقوط امپراطوری ساسانی مورخین ایرانی و عرب از این بنا تحت عنوان کاخ خسرو، قصر شیرین، کاخ شیرین و قصرالصوص نام برده‌اند.

 کاوش‌ها و فعالیت‌های باستان شناسی در این بنای تاریخی از سال ۱۳۴۷ خورشیدی به سرپرستی سیف الله کامبخش‌فرد شروع و پس از آن هیات‌های دیگر ایرانی در این بنا در راستای شناخت و کارکرد این اثر به فعالیت‌های پژوهشی و باستان شناختی پرداختند. 

نتایج حاصل از فعالیت‌های پژوهشی و باستان شناختی در بنای معبد آناهیتا نشان می‌دهد که بنای مورد بحث بر روی یک بستر صخره‌ای و به صورت مصطبه‌ای با استفاده از سنگ‌های لاشه‌ای و پاکتراش که دارای ابعاد و اندازه‌های متفاوتی هستند، ساخته شده است. به بیانی صریح تر این بنا را می‌توان بزرگترین تک بنای یکپارچه ساخته شده از سنگ در ایران نام برد.

ابعاد و اندازه سکوی نخست این بنا ۲۱۰ در ۲۲۰ متر مربع است که ضخامت دیوار آن ۱۸/۵ متر است و بر سطح آن ردیفی از ستون‌های قطور به ارتفاع ۳/۵۴ متر و قطر ۱/۴۵ متر( پایه، ساقه و سرستون) قرار گرفته است. سبک و نظام ستون سازی این بنای تاریخی یکی از ویژگی‌های هنر معماری ایران دوران تاریخی است که نمونه مشابهی در جغرافیایی سیاسی و فرهنگی ایران ندارد. 

سبک نظام ستون سازی معبد آناهیتا اگر چه الهام گرفته از نظام ستون سازی سبک دوریک یونانی است اما سازندگان این بنا براساس کارکرد و ویژگی ساختاری اثر تحول عظیمی را در نظام ستون سازی معبد آناهیتا بوجود آورده‌اند که تناسب آن‌ها نسبت به یکدیگر ۳ به ۱ است. علاوه بر ستون‌های قطور که در امتداد دیوارها از آن‌ها استفاده شده است در محل تلاقی دیوارها از نیم ستون‌هایی با پایه‌های قلبی شکل استفاده شده که به لحاظ معماری این موضوع نیز بسیار حائز اهمیت است. 

در ضلع جنوبی بنای تاریخی کنگاور پلکان‌های دو طرفه‌ای ساخته شده است که به لحاظ ویژگی ساختاری کاملا با نمونه‌های تخت جمشید قابل مقایسه هستند و امکان دسترسی به سکوی دوم بنا از طریق این پلکان‌ها مسیر می‌شود. در مرکز این اثر سکوی دیگری با ابعاد ۹۴ در ۹۴ متر و به ضخامت ۹/۳۵ متر ساخته شده است که در ساخت آن از سنگ‌های لاشه‌ای با سطح مسطح استفاده شده و سطح آن‌ها نیز با لایه‌ای از اندود گچ پوشیده که در وضع موجود در برخی قسمت‌های اثر و داغ آن قابل رویت است. 

سطوح سنگ‌های بکار رفته در این بخش از بنا و همچنین سنگ‌های لاشه‌ای بکار رفته در سکوی نخست دارای علائم و نشانه‌هایی هستند که به لحاظ شکلی و فرم با یکدیگر متفاوت هستند. بنا بر نظر کاوشگران سنگ‌های دارای علائم بکار رفته در بنای مورد بحث نذوراتی است که از سوی مردم برای ساخت بنا به این مکان اهدا شده است. 

مطالعات باستان شناسی نشان می‌دهد که در بلندترین نقطه بنای کنگاور و به بیانی دیگر در منتهی الیه گوشه شمال غربی سکوی دوم یک ساختار معماری احتمالا چلیپایی شکل وجود داشته که بخشی از آن طی کاوش‌های باستان شناختی از زیر انباشت‌های فروریخته پدیدار شده است. 

با سقوط امپراطوری ساسانی بنای تاریخی کنگاور توسط حکومت‌های محلی در دوره اسلامی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. وجود بقایایی از یک برج دوره سلجوقی و حمامی از این دوره بر روی سکوی دوم و همچنین وجود سفالینه‌هایی از دوره ایلخانی، صفویه تا دوره قاجار گواهی بر استفاده از این مکان در دوره اسلامی است. 

بنای تاریخی کنگاور در سال ۱۳۸۵ (۲۰۰۷ میلادی) براساس معیار III فرهنگی یونسکو (گواهی بی همتا یا دست کم استثنایی بر یک سنت فرهنگی، تمدن زنده یا از میان رفته باشد) با کد ۵۱۸۹ در فهرست موقت ثبت جهانی قرار گرفته است. 

انتهای پیام/

کد خبر 1402082201151
دبیر مرضیه امیری

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha