مهران حسنی، عضو انجمن متخصصان گردشگری ایران پژوهشگر و تحلیلگر توسعه گردشگری در یادداشتی نوشت: در دنیای امروز، گردشگری به عنوان یکی از مولفه‌های کلیدی در اقتصاد جهانی شناخته می‌شود و نقش مستقیمی در رشد اقتصادی، ایجاد اشتغال، افزایش درآمد ملی و توسعه پایدار دارد. در این بین، صنعت غذا و رستوران داری به عنوان یکی از اجزای مکمل و ضروری زنجیره گردشگری، نه تنها خدمات رفاهی به گردشگران ارائه می‌دهد، بلکه خود نیز به عنوان یک جاذبه‌ گردشگری در بسیاری از کشورها شناخته می‌شود.

بررسی نسبت اقتصاد گردشگری با صنعت رستوران داری، زمینه‌ای مهم برای برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری کارآمد در توسعه صنعت گردشگری و اقتصاد محلی است.

 گردشگری فقط به معنای سفر نیست، بلکه شبکه‌ای از خدمات و محصولات را در بر می‌گیرد، که رستوران‌ها بخش، جدایی‌ ناپذیر از آن هستند. سهم مستقیم و غیر مستقیم رستوران‌ها در تولید ناخالص داخلی کشورها، خلق فرصت‌های شغلی، افزایش تقاضای محلی برای محصولات کشاورزی و غذایی و ایجاد زنجیره تامین منطقه‌ای از مهم‌ترین دستاوردهای تعامل بین گردشگری و صنعت غذا است. در مناطقی که زیرساخت‌های گردشگری ضعیف است، توسعه رستوران‌های محلی می‌تواند به عنوان موتور محرک، برای جذب گردشگران و تحریک اقتصاد محلی عمل کند.

 در بسیاری از کشورها، مفهوم  گردشگری غذا (Tourism food)به طور جدی در حال رشد است. این نوع گردشگری مبتنی بر تجربه غذاهای محلی، فرهنگ غذایی و هنر آشپزی بومی است. گردشگران برای چشیدن طعم‌های خاص و اصیل به نقاط مختلف سفر می‌کنند. بنابراین رستوران‌ها می‌توانند به عنوان مراکز فرهنگی و هنری نیز معرفی شوند، که هویت غذایی یک منطقه را به نمایش می‌گذارند. در ایران، با تنوع بالای قومی و اقلیمی ظرفیت ویژه‌ای برای توسعه رستوران‌هایی با برند غذاهای محلی وجود دارد.

اما، علی‌رغم پیشینه غنی فرهنگی در حوزه غذا و آشپزی صنعت رستوران داری به صورت حرفه‌ای و یکپارچه در چرخه اقتصاد گردشگری تعریف نشده است. ضعف در استانداردهای خدماتی، کمبود آموزش منابع انسانی، کم توجهی به طراحی فضاهای تجربه محور، ناهماهنگی با ذائقه گردشگران خارجی و داخلی و همچنین کمبود، برندهای غذایی معتبر از جمله چالش‌های اصلی این حوزه هستند.

 در عین حال، فرصت‌هایی چون تنوع بالای غذاهای محلی، ترکیب غذا با آیین‌ها و جشن‌ها، ظرفیت بالای تولید محصولات غذایی بومی و علاقه نسل جوان به کارآفرینی در حوزه غذا، زمینه‌های مناسبی برای توسعه هم افزا بین گردشگری و رستوران داری فراهم می‌کند.

 در ادامه یادداشت، با توجه به مباحث مطروحه، راهبردهای پیشنهادی برای تقویت اقتصاد گردشگری از مسیر رستوران‌ها ارائه می‌شود:

 برندسازی غذاهای بومی و ایجاد رستوران‌های مفهومی با الهام از فرهنگ و آیین‌های محلی

 تدوین استانداردهای ملی رستوران داری گردشگری محور با در نظر گرفتن ذائقه و نیازهای مختلف

 آموزش و توانمندسازی نیروی انسانی در حوزه مدیریت رستوران، خدمات غذا و ارزیابی افزایش تعامل بین رستوران‌ها و تولید کنندگان محلی به منظور تقویت زنجیره ارزش غذایی حمایت از راه‌اندازی بازارهای غذا Markets Food به عنوان مقصدهای گردشگری شهری و روستایی

 ایجاد مسیرهای گردشگری غذا (Routes Food) در مناطق دارای تنوع و اصالت غذایی استفاده از فناوری و رسانه برای معرفی رستوران‌های محلی و روایتگری در مورد هویت غذایی منطقه.

پایان سخن اینکه، رستوران تنها محل تامین نیاز اولیه گردشگر نیستند، بلکه بسترهایی برای تجربه، تعامل، یادگیری و درک فرهنگ مقصد محسوب می‌شوند. آینده صنعت گردشگری به شدت وابسته به ارتقای کیفیت خدماتی و تجربی است، که در آن صنعت رستوران داری نقش محوری دارد.

 هم راستاسازی سیاست‌های توسعه گردشگری با تقویت زیرساخت‌هاو ظرفیت‌های رستورانی، می‌تواند به خلق تجربه‌ای ماندگار برای گردشگر و رشد اقتصاد محلی بیانجامد.

انتهای پیام/