شادی حبیب در گفتوگو با میراثآریا با تأکید بر لزوم بازطراحی ساختار آموزشی، خواستار توسعه بازارهای هدف، بومیسازی تولید و سرمایهگذاری فرهنگی برای تابآوری اقتصادی جوامع محلی شد.
این صنعتگر برجسته و صاحبنظر در حوزه خراطی، با تشریح جایگاه بنیادین آموزش در زیستبوم صنایعدستی، اظهار کرد: یکی از مؤثرترین راهبردها در مهارتآموزی، ایجاد فضای ذهنی خلاق و آرام برای هنرمندان است. این آرامش ذهنی، بسترساز خلاقیت و ابداع در هنرهای سنتی بوده و مقدمهای برای عبور از آموزش صرف به سمت تولید ثروت فرهنگی است.
وی با تأکید بر اینکه توسعه صنایعدستی بدون پیوند عمیق با اقتصاد، چرخهای ناقص خواهد بود، افزود: هر رشته از صنایعدستی، ظرفیت ذاتی برای ارزشآفرینی اقتصادی دارد، اما این ظرفیت زمانی بالفعل میشود که آموزش بهمثابه فرآیندی هدفمند و متصل به ساختار بازار تعریف شود؛ فرآیندی که مهارت را نه پایان مسیر، بلکه آغازی برای ورود به چرخه اقتصاد سالم و پایدار قلمداد کند.
این استاد هنر خراطی، ضمن تقدیر از تلاشهای معاونت صنایعدستی در فراهمسازی بسترهای آموزشی، تصریح کرد: آسانسازی افراطی فرآیندهای آموزشی، گرچه ممکن است در کوتاهمدت موجب افزایش کمی مهارتآموزان شود، اما در بلندمدت، به افت سطح کیفی و فرسایش سرمایه انسانی خواهد انجامید. آنچه در این حوزه مغفول مانده، تدوین یک نظام آموزشی منسجم، مبتنی بر اصول علمی، و منطبق بر اقتضائات فرهنگی و بومی هر رشته است.
شادی حبیب با تشبیه آموزش به «سنگ بنای اقتصاد خلاق»، خاطرنشان کرد: قوانین آموزشی در حوزه صنایعدستی باید هدفمند، متناسب با نیازهای واقعی بازار و در چارچوب شایستهسالاری طراحی شود. خلأ امروز صنایعدستی، نه در نبود استعداد، بلکه در فقدان نظام پاسخگویی و ساختار تشویق و بازدارندگی است؛ نظامی که بتواند میان استعداد بالقوه و خروجی بالفعل، پلی ساختاری و پایدار ایجاد کند.
او در ادامه با اشاره به اینکه تقاضای مطمئن، محرک اصلی ایجاد عرضه پایدار است، گفت: پس از مهارتآموزی، مهمترین رکن در تداوم اشتغال، شکلگیری بازار فروش پایدار است. زمانیکه محصولات تولید شده از پشتیبانی بازار و مخاطب برخوردار باشند، چرخه اقتصاد صنایعدستی فعال میشود و این مسیر، مهمترین ابزار برای فقرزدایی، اشتغالزایی و توسعه عدالت فرهنگی خواهد بود.
این صنعتگر با تأکید بر وظیفه راهبردی معاونت صنایعدستی در دیپلماسی فرهنگی و صادرات هنر ایرانی، افزود: ایجاد بازارهای هدف از طریق تعاملات اقتصادی و فرهنگی با سایر کشورها، نقش کلیدی در تداوم تولید، ارتقای کیفیت و حفظ شأن هنرمندان ایرانی دارد. بدون این افقنگری، صنایعدستی دروننگر باقی میماند و از قافله جهانیسازی عقب خواهد ماند.
شادی حبیب، در پاسخ به پرسشی درباره نقش صنایعدستی در تابآورسازی جوامع کمترتوسعهیافته، گفت: رمز تابآوری در بومیسازی هوشمندانه است. محصولی که ریشه در اقلیم، مواد اولیه محلی و هنر بومی دارد، نهتنها مزیت رقابتی دارد بلکه به هویت فرهنگی منطقه نیز معنا میبخشد. گیوهبافی در مناطق غربی کشور، مثال روشنی از همین اصل است؛ محصولی که هم جنبه اقتصادی دارد، هم فرهنگی و هم گردشگری.
وی در پایان، با تأکید بر لزوم عبور از مهارتمحوری به سمت «مهارتافزایی رقابتپذیر» در سطح جهانی، خاطرنشان کرد: چنانچه آموزشها بر اساس استانداردهای روز، تحقیق بازار و طراحی محصول مبتنی بر نیاز مخاطب پیش رود، میتوان نیروی انسانی ماهر ایرانی را بهعنوان بازیگر اثرگذار در زنجیره جهانی صنایعدستی وارد کرد. این مسیر مستلزم کنار گذاشتن سلیقهگرایی و حرکت بهسوی حکمرانی دادهمحور و علمی در حوزه آموزش، تولید و بازاریابی است.
انتهای پیام/
نظر شما