مهران حسنی پژوهشگر و تحلیلگر سیاست‌های توسعه گردشگری عضو انجمن متخصصان گردشگری ایران، یادداشتی نوشت: گردشگری امروز به ابزاری موثر در دیپلماسی فرهنگی و عمومی بدل شده که می‌تواند ملت‌ها را فراتر از مرزهای سیاسی و جغرافیایی در بستر گفت‌وگو، شناخت متقابل و احترام متقابل پیونددهد. دیپلماسی گردشگری از آن رو اهمیت دارد که بستر آن «انسان:» است؛ کسانی که با سفر، تجربه مشترک می‌آفریند، روایت تازه می‌سازد و درک عمیق‌تری از دیگری به دست می‌آورد.

هیچ رسانه‌ای مانند حضور فیزیکی گردشگر در یک سرزمین نمی‌تواند، فرهنگ، تاریخ، آ یین‌ها و ارزش‌های یک ملت را بازتاب دهد. به همین دلیل گردشگری همواره «زبان مشترک صلح» نامیده شده است. از منظر دیپلماسی فرهنگی، گردشگری فرصت بی‌بدیلی برای معرفی میراث ملموس ناملموس ملت‌هاست.

زمانی که یک گردشگر خارجی در جشن‌های نوروزی ایران، آیین‌های محلی مازندران، یا موسیقی نواحی کردستان حضور می‌یابد، در حال تجربه زنده‌ای از فرهنگ است که هیچ کتاب یا رساله‌ای قادر به انتقال کامل آن نیست. این تجربه نه تنها فاصله‌های ذهنی و کلیشه‌های فرهنگی را می‌زداید، بلکه بذر دوستی و اعتماد را در دل جوامع می‌کارد. در جهان امروز که با چالش‌هایی چون افراط گرایی، بی‌اعتمادی سیاسی و بحران‌های جهانی روبروست، گردشگری می‌تواند با عنوان «پل گفت‌وگو و همگرایی» عمل کند. حضور گردشگران خارجی در یک کشور، فرصت تعامل مستقیم مردمان را فراهم می‌آورد و چهره‌ای انسانی‌تر از ملت‌ها به نمایش می‌گذارد. به همین دلیل است که بسیاری از کشورها از گردشگری به عنوان «دیپلماسی نرم» بهره می‌برند و آن را مکمل سیاست خارجی خود می‌دانند.

 از سوی دیگر توسعه گردشگری پایدار و مسئولانه می‌تواند بستر عدالت اجتماعی و اقتصادی را نیز فراهم آورد. توزیع منافع گردشگری در جوامع محلی، ایجاد اشتغال، تقویت صنایع‌دستی و معرفی شیوه‌های زندگی بومی نه تنها به ارتقای کیفیت زندگی ساکنان منجر می‌شود، بلکه حس مشارکت همبستگی و تعلق را نیز تقویت می‌کند، عناصری که برای دستیابی به صلح پایدار ضروری‌اند.

 راه پیش رو برای کشورهایی چون ایران با گنجینه غنی از فرهنگ، تمدن و طبیعت، استفاده هوشمندانه از ظرفیت گردشگری در مسیر صلح‌سازی و ارتقای تصویر جهانی است.

سرمایه‌گذاری در دیپلماسی گردشگری، توسعه تبادلات فرهنگی، حمایت از جشنواره‌ها و رویدادهای بین‌المللی و گسترش همکاری‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای می‌تواند سهم ایران را در گفت‌وگوی جهانی صلح افزایش دهد.

 در نهایت صلح صرفاً با امضای توافق‌نامه‌ها به دست نمی‌آید، بلکه در تجربه‌های روزمره انسانی شکل می‌گیرد. هر گردشگر، سفیر صلح است و هر تعامل فرهنگی، گامی کوچک اما موثر به سوی جهانی آرام‌تر. از این منظر، گردشگری نه تنها صنعت سفر، بلکه «صنعت دوستی و صلح» است همان سرمایه‌ای که بشر امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز دارد.

انتهای پیام/