بهروز وجدانی، پژوهشگر برجسته و چهره ماندگار میراث‌فرهنگی، در گفت‌وگو با خبرنگار میراث‌آریا به مناسبت ثبت‌جهانی «هنر آینه‌کاری در معماری ایرانی» در فهرست میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو، این رویداد را نقطه عطفی در صیانت بین‌المللی از هنرهای اصیل ایرانی دانست.

وی با بیان اینکه پرونده «هنر آینه‌کاری در معماری ایرانی» به‌عنوان بیست‌وهفتمین عنصر میراث فرهنگی ناملموس ایران، روز ۲۰ آذر ۱۴۰۴ در اجلاس جهانی یونسکو در شهر دهلی‌نو هندوستان به ثبت جهانی رسید، تصریح کرد: موضوع محوری این اجلاس که هر سال در یکی از شهرهای جهان برگزار می‌شود، پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس است و ثبت این هنر، گامی مؤثر در تثبیت جایگاه تمدنی ایران در عرصه جهانی محسوب می‌شود.

وجدانی با تشریح فرآیند ثبت‌جهانی آثار ناملموس افزود: کشورهای عضو کنوانسیون ۲۰۰۳ یونسکو موظف‌اند پرونده‌های پیشنهادی خود را ماه‌ها پیش از برگزاری اجلاس، همراه با تمامی ضوابط، اسناد و مستندات، به مقر اصلی یونسکو در پاریس ارسال کنند. در ایران نیز این پرونده‌ها صرفاً با موافقت و امضای وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی قابلیت ارسال رسمی به یونسکو را دارند.

او با اشاره به محتوای پرونده ثبت‌شده گفت: پرونده هنر آینه‌کاری در معماری ایرانی با پژوهش و نگارش دقیق و با همراهی جمعی از پیشکسوتان و استادان ماهر این هنر تهیه، تدوین و به یونسکو ارسال شد؛ هنری که به دلیل ریشه‌های عمیق تاریخی و هویتی، بدون اشتراک با دیگر کشورها و به‌صورت کاملاً ملی ثبت جهانی شد.

وی با تاکید بر پیشینه تاریخی این هنر افزود: آینه‌کاری از دیرباز در معماری سنتی ایران جایگاهی ممتاز داشته و جلوه‌های درخشان آن را می‌توان در بناهای شاخصی چون بارگاه حضرت امام رضا(ع)، شاهچراغ، کاخ گلستان، کاخ سعدآباد و خانه‌های تاریخی شهرهایی مانند اصفهان، شیراز و کاشان مشاهده کرد؛ هنری چشم‌نواز که همواره تحسین مخاطبان داخلی و خارجی را برانگیخته است.

این چهره ماندگار میراث‌فرهنگی در بخش دیگری از یادداشت خود تصریح کرد: هنر آینه‌کاری، همچون دیگر هنرهای اصیل ایرانی، نیازمند استادانی ماهر، باتجربه و عاشق است و به‌هیچ‌وجه کار هرکسی نیست؛ چراکه تلفیقی از دانش، ذوق، تجربه و مهارت‌های پیچیده معماری و هنری را می‌طلبد.

وجدانی با اشاره به مفهوم بنیادین میراث فرهنگی خاطرنشان کرد: میراث‌فرهنگی، چه ملموس و چه ناملموس، حاصل دانش، تجربه، علوم، فنون و هویت تاریخی ماست و در حقیقت به مردم این سرزمین تعلق دارد. ازاین‌رو، پاسداری از آن ـ شامل حفظ، احیا، آموزش، نگهداری و بهره‌برداری صحیح مسئولیتی همگانی است که بدون مشارکت فعال مردم، به سرانجام مطلوب نخواهد رسید.

وی در پایان تاکید کرد: تنها با هم‌افزایی دولت، جامعه تخصصی و عموم مردم می‌توان اطمینان یافت که این میراث ارزشمند و گران‌بها، سالم، پویا و اصیل به نسل‌های آینده منتقل خواهد شد.

انتهای پیام/