به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط عمومی اداره‌کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خوزستان، شکرالله قاسمی امروز جمعه چهارم مهرماه 99 اظهار کرد: «باتوجه به اهمیت اشتغال، معکوس کردن نرخ مهاجرت به شهرهای بزرگ، لزوم توسعه پایدار در مناطق مختلف کشور و با در نظر گرفتن ظرفیت‌های بالقوه مناطق که باید بالفعل شوند، فعالیت‌های حوزه صنایع دستی ممکن است به عنوان یک مقوله بومی نقشی مؤثر داشته باشد.»
او در ادامه افزود: «در این میان، وجود مصوبات مستقیم و غیرمستقیمی که در حمایت از صنایع دستی وجود دارد، معاونت صنایع دستی و هنرهای سنتی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را بر آن داشت تا طی یک برنامه کشوری با عنوان شهرها و روستاهای ملی صنایع دستی، گامی ارزشمند در اعتلای اهداف پیش‌گفته بردارد.»
معاون صنایع دستی مدیرکل میراث فرهنگی خوزستان با بیان این‌که به منظور ارزیابی و انتخاب شهرها و روستاهای صنایع دستی، شورایی تشکیل شده که علاوه بر ارزیابی و انتخاب، وظیفه نظارت و جلب حمایت‌های دولتی و خصوصی را تا حد ممکن بر عهده دارد تصریح کرد: «شورای راهبردی انتخاب شهرها و روستاهای ملی، تاکنون ۲۷ شهر و روستای ملی را به ثبت رسانده و نظر به ازدیاد پیشنهادات مطرح‌شده از سوی استان‌ها، فرآیند پیشنهاد و تشکیل پرونده را طی دستورالعمل پیش‌گفته ابلاغ می‌دارد، تا علاوه در نظم‌بخشی به امور، اولویت‌ها و حقوق هر شهر و روستای مطرح شده رعایت شود و نظارت و حمایت‌های آتی در سطحی مطلوب‌تر صورت گیرد.»
او با اشاره به اطلاعات اولیه مورد نیاز ثبت شهر یا روستا اضافه کرد: «اطلاعات جمعیتی و قومی، موقعیت جغرافیایی، تاریخچه شهر/روستا و منطقه، انواع صنایع دستی، صنایع دستی مورد نظر در پرونده پیشنهادی، تعداد کارگاه‌های فعال، تعداد صنعتگران، مراکز تولید، آموزش و فروش صنایع دستی، جاذبه‌های فرهنگی، طبیعی، راه‌های دسترسی به شهر/روستا و منطقه و ... از موارد مورد توجه در ملی شدن شهرها در صنایع دستی هستند.»
قاسمی با بیان این‌که نیاز است موارد پیش‌گفته توسط استان بررسی، تهیه، تدوین و در نهایت چاپ و در یک گزارش جامع به منظور بررسی در شورای راهبردی ثبت مذکور که هر سال در زمان مشخصی برگزار می‌شود، ارائه شود عنوان کرد: «موارد گفته‌شده باید در شهرستان پیشنهادی کار شده باشند و شهر یا روستای پیشنهادی دارای ظرفیت‌های لازم و زیرساخت‌های مورد نظر باشد تا در زمان ارزیابی امتیاز لازم را کسب کند.»
او خاطرنشان کرد: «در سال ۱۳۹۸ دزفول و اهواز به ترتیب به‌عنوان شهرهای کپوبافی و مینای صبی به ثبت ملی رسیدند و شهرهای رفیع و شوشتر به‌صورت مشروط کاندیدای ثبت ملی به ترتیب به‌عنوان بوریابافی و شهر ملی احرامی‌بافی شدند و دزفول نیز به‌عنوان کاندیدای شهر جهانی کپوبافی برای سال ۹۹ از سوی اداره کل میراث استان خوزستان پیشنهاد شد که به دلیل شیوع کرونا و حجم زیاد پرونده‌های ارسالی، بررسی آن به سال ۱۴۰۰ موکول شد.»
معاون صنایع دستی مدیرکل میراث فرهنگی خوزستان با اشاره به این‌که در مرحله بعدی ملی شدن شهرهای اندیکا و هفتکل به ترتیب به‌عنوان شهرهای دست‌بافته‌های عشایر بختیاری و گلیم قشقایی در دستور کار این اداره کل قرار دارند گفت: «همچنین نماینده مردم شهرستان اندیکا در مجلس شورای اسلامی و فرمانداران شهرستان‌های پیش‌گفته نیز پیگیر و راغب به حمایت به منظور ثبت این دو شهر هستند.»
او با اشاره به آثار و نتایج توسعه و گسترش صنایع دستی در اندیکا اظهار داشت: «خودکفایی، خودباوری، تعاون اجتماعی، کاهش مهاجرت به شهر و در نهایت تقویت هویت ملی و سنتی از مهم‌ترین پیامدهای اجتماعی توسعه صنایع دستی محسوب می‌شود.»
قاسمی افزود: «توسعه و ترویج صنایع دستی ضمن افزایش سرانه تولید و درآمد خانواده‌ها منجر به رشد در آمد ناخالص ملی نیز می‌شود.»
او اضافه کرد: «صنایع دستی اندیکا از نظر ماهیت یک فعالیت اقتصادی محسوب می‌شود و آمیختگی شدید آن با فرهنگ، عادات و سنت‌ها و طبیعت یک ویژگی خاص فرهنگی و هویتی ملی و مستقل به آن بخشیده است.»
معاون صنایع دستی مدیرکل میراث فرهنگی خوزستان در خصوص عوامل تقویت صنایع دستی اندیکا بیان کرد: «ظرفیت‌های بالای تولید با کیفیت عرضه صادراتی، وجود نیروی کار بالقوه، فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی، وجود مصالح و مواد اولیه ارزان و در دسترس، تنوع رشته‌های صنایع دستی اندیکا، موقعیت ژئوپلوتیک اندیکا از نظر ارتباطی برروی محور خوزستان _ اصفهان، نزدیکی به بازارهای عربی جنوب و فلات مرکزی، وجود توان و برندهای خاص شهرستان همچون چوقا و خورجین، توریستی بودن شهرستان اندیکا، اصالت در مواد و طرح و ساخت، ایجاد شغل و انتقال هنر به آیندگان، از عوامل تقویت هنر صنایع دستی در اندیکا هستند.»
او در پایان به مناطق ده‌گانه کانون‌های صنایع دستی اندیکا اشاره کرد و گفت: «در شاهزاده‌عبدالله منار و چلوار (ساخت تندیس‌های شیرسنگی، سیاه‌چادر، چوقابافی، البسه محلی و قالیبافی)، در قلعه‌خواجه (گلیم‌بافی، شیردنگ بافی، کیف‌دوزی، قالیبافی و البسه محلی)، در شلال دشتگل (خورجین‌بافی، جل‌بافی، کوله‌پشتی، گبه، گلیم و جاجیم)، در للر و کتک (چوقابافی، لباس محلی، شیرسنگی، سفربافی، منجق‌کاری و سیاه‌چادر)، در چلو، سوسن و سرخاب (گبه، گلیم، جاجیم، چوقابافی، خراطی و البسه محلی)، در کوشک و اسلام‌آباد (گلیم، حجاری، البسه محلی، منجق‌بافی، قلاب‌بافی، میل‌بافی و کیف‌دوزی)، در کمفه و للر (جاجیم‌بافی، سیاه‌چادر، البسه محلی، چوقابافی و گبه‌بافی)، در تلخاب و شوکل (چوقابافی، قالیبافی، گلیم‌بافی، جاجیم‌بافی، سفره‌بافی و قلاب‌بافی)، در آبژدان (چوقابافی، کلیم‌بافی، شیردنگ‌بافی، جاجیم‌بافی، قلاب‌بافی، خراطی و کیف‌دوزی)، در بابااحمد و دلی (البسه محلی، چوقابافی، گبه‌بافی و گلیم‌بافی)، دست‌بافته‌های عشایری شهرستان اندیکا هستند.
انتهای پیام/
