محمدرضا تاجیک، روزنامهنگار و ورامینشناس در یادداشتی نوشت: در اواسط آخرین ماه فصل پائیز ۱۳۹۰ فصلنامه «بهنام» به عنوان نخستین فصلنامه دشت ورامین پا به عرصه سیاستزده مطبوعات ورامین گذاشت و نخستین پیش شماره آن به مناسبت «روز مجلس» با تیتر نخست و مطلبی با عنوان «نگاهی گذرا به وضع انتخابات مجلس شورا و نمایندگان ورامین در قبل از انقلاب» منتشر شد.
در فضای غبارآلود آن روزگار، اغلب مطبوعات موجود ورامین توسط افراد سیاسی محلی منتشر و در واقع به عنوان تریبونی جهت بیان اهداف گردانندگان، هدایت خوانندگان و حتی تلاش در جهت جذب رای آنان در انتخابات بودند.
در این برهه فصلنامه بهنام با روش خبری، پژوهشی و اطلاعرسانی به مدیر مسئولی محمدامینی و زیر نظر شورای نویسندگان فعالیت خود را آغاز کرد.
استادامینی در انتخاب نام بهنام برای این فصلنامه معتقد بود واژه بهنام برای مردم منطقه آشنا است و حداقل قدمتی هفتصد ساله دارد و نام نواحی چهارگانه ورامین در آن دوران با عنوان بهنام سوخته، بهنام عرب، بهنام پازوکی و بهنام وسط میباشد.
ایشان که از فرهنگیان بازنشسته، پزوهشگری اهل قلم و نویسندهای پرتلاش در حوزه علوم اجتماعی علیالخصوص حوزه ورامینشناسی با انتشار بیش از ده عنوان کتاب هستند، از همان پیش شماره نخست انتشار نشریه خویش، در پیشانی بهنام و در یادداشت کوتاهی با عنوان «میثاق» تکلیف خود را با خوانندگان فصلنامهاش روشن و به نوعی مرامنامه خود را اعلام کرد.
در این میثاق نامه آمده بود؛ «شورای نویسندگان نشریه با خوانندگان میثاق میبندد که تمامی نیروی خود را برای غنای بیشتر نشریه بکار گیرند و از طرح مسائل حاشیهای بپرهیزند، مصالح دینی، ملی، محلی و منطقهای را ارج بدارند و در جهت شناخت بیشتر فرهنگ جامعه، میراثفرهنگی و تاریخی منطقه و کاستن از مشکلات اجتماعی گام بردارند.»
استادامینی از همان ابتدای کار، در سرمقالهای اعلام کرد؛ نه دنبال نام هستیم و نه دنبال نان و به عنوان نشریه محلی تلاش میکنیم در چهارچوب وظایف و مسئولیتهای خود در طرح مسائل و مشکلات و ارائه راه حل احتمالی حتیالمقدور از توان و ظرفیتهای موجود استفاده کنیم و گواه صادق بر ادعامان، سابقه چند دهه خدمت و کار در منطقه است و در این زمینه خود را موظف میدانیم به هر آنچه که در این گستره رنگ و بوی انسانی و اجتماعی دارد بپردازیم.
اکنون هم که بیش از یک دهه و سیزده سال از انتشار فصلنامه بهنام میگذرد محتوای سرمقالهها، گزارشها و مطالب آن چیزی جز این ادعا نبوده و با انصاف میتوان گفت او و اعضای شورای نویسندگانش که جمعی از کارشناسان فرهنگی تحصیلکرده و اهل قلم با شهرت ملی و محلی میباشند بر حرف خود مانده و بیسر و صدا به راهشان ادامه میدهند.
استادامینی یکی از اهداف نشریه را دمیدن روحامید، کمرنگ کردن پدیده بیاعتمادی و انفعال در مخاطبان میداند اما در این راه علیرغم همه سختیها، هزینههای مالی و حتی سیاسی چندانی را هم متقبل شده است.
استاد در گذر از تلاطمهای متعدد تهیه و انتشار نشریه، سرسختانه مقاومت و حتی جنگید و موفق هم بوده اما گرانی کاغذ و چاپ و عدم حمایت مسئولان منجر به کاهش تعداد صفحات و تیراژ نشریه از شماره ۳۰ در زمستان سال ۱۳۹۷ تاکنون شده و اگر پشتکار شخص استاد در تهیه، انتشار و پخش آن نبود، این نشریه در همان شمارههای نخستین خود متوقف شده بود.
از اینرو اکنون انتشار مداوم و منظم نشریه و همکاری شورای نویسندگان آن پس از سیزده سال تلاش، منجر به انتشار پنجاه شماره آن در ۳۱۶ صفحه در قطع بزرگ شده که در مجموع، دائرةالمعارف جامعی در حوزه ورامینشناسی است.
امید است این نشریه که یکی از منظمترین نشریات محلی ورامین است، در این سفر پرخطر، انسان ساز و جامعه محوری که سیزده سال است آغاز گردیده همچنان شاهد انتشارش باشیم.
انتهای پیام/
نظر شما