فائق توحیدی در گفتوگو با خبرنگار میراثآریا، به بهانه ثبتجهانی «هنر آینهکاری در معماری ایرانی»، با تبیین ابعاد تاریخی، مفهومی و هنری این میراث فاخر اظهار کرد: آینه در میراثفرهنگی ایران ریشه در تاریخ بسیار دور دارد. از زمانی که بشر توانست انعکاس چهره خود را در آب ببیند، نگاهش رو به آسمان رفت و شیفته درخشش نور شد؛ چراکه نور، نماد امنیت، معنا و پیروزی بر تاریکی بوده است.
او با اشاره به یافتههای باستانشناسی افزود: شواهد تاریخی نشان میدهد نیاکان ما حدود سه هزار سال پیش، پیش از شناخت شیشه، با صیقلدادن فلزات به مفهوم انعکاس نور و تصویر دست یافته بودند. نمونههای برجسته این آگاهی را میتوان در آثار موسوم به برنزهای لرستان دید که امروز در موزههای معتبر ایران و جهان نگهداری میشوند.
این پژوهشگر میراثفرهنگی با تاکید بر جایگاه آینه در ادبیات و تفکر ایرانی تصریح کرد: کاربرد آینه در ادبیات فارسی، ماهیتی اسطورهای و فلسفی دارد و مفاهیمی چون واقعیتنمایی، خودآگاهی و حقیقتگویی را بازتاب میدهد. آثاری همچون آینه اسکندری، آینه جهاننما، آینه شاهی و آینه حکمت نشان میدهد که آینه، پیشوند گنجینههای فکری و معرفتی ایرانزمین بوده است.
توحیدی ادامه داد: پس از شناخت شیشه و تبدیل آن به آینه، این عنصر بهعنوان هنری ویژه در تزیین بناهای مذهبی به کار گرفته شد؛ هنری که با القای فضایی درخشان، صمیمی و نمادین، بازتابی از روشنایی، قدسیّت و حضور معنا در فضاهای عبادی است.
او با اشاره به دانش نهفته در این هنر افزود: آینهکاران ایرانی با تکیه بر دانش هندسه، ریاضیات و ترسیمات فضایی، قطعات آینه را همچون تراش نگینهای برلیان در کنار هم نشاندهاند و فضایی خلق کردهاند که انسان در آن، خود را در بینهایت آسمانها میبیند؛ این همان راز ماندگاری آینهکاری ایرانی است.
این چهره ماندگار میراثفرهنگی با اشاره به ثبتجهانی این هنر تاکید کرد: امروز وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی به وجود آثار فاخر آینهکاری در بقاع متبرکه مشهد، قم، شیراز، ری و دیگر بناهای تاریخی کشور مباهات میکند و با ثبتجهانی این هنر، جهانیان را در لذت و معناگری آن شریک ساخته است.
توحیدی در پایان خاطرنشان کرد: آینه در فرهنگ ایرانی عزیز شد، چراکه نور گرفت و روشنایی بخشید و این روشنایی امروز، بهعنوان میراثی جهانی، به نام ایران در حافظه فرهنگی جهان ثبت شده است.
انتهای پیام/
نظر شما