پویا صادقی فرشباف در گفت‌وگو با میراث آریا با بیان اینکه کشور در سال‌های اخیر با بحران‌های متعددی از جمله آتش‌سوزی جنگل‌ها، زمین‌لرزه‌ها و چالش‌های زیست‌محیطی مواجه بوده است، گفت: مسئله اصلی این است که خروجی‌های پژوهشی و سازوکارهای اجرایی هرکدام مسیر جداگانه‌ای دارند، در حالی که این دو باید در نقطه‌ای به هم برسند و دقیقاً روی چالش‌های واقعی بنشینند.

مدیر گروه پژوهشی میراث طبیعی با تأکید بر وجود شکاف پژوهشی در بسیاری از دستگاه‌های اجرایی افزود: بسیاری از سازمان‌های اجرایی دارای کارشناسان باتجربه هستند اما با لبه دانش، فناوری‌های نوین و دیدگاه‌های علمی روز آشنایی کافی ندارند. این شکاف زمانی خود را به‌وضوح نشان می‌دهد که بحران رخ می‌دهد و امکان تصمیم‌گیری سریع و مؤثر وجود ندارد.

این مسئول ادامه داد: در بسیاری از موارد، در همان زمان بحران، ده‌ها مقاله و پژوهش در آرشیوهای علمی کشور وجود دارد که راهکارهای مشابه یا قابل استفاده ارائه داده‌اند، اما به دلیل نبود ارتباط مؤثر میان پژوهشگران و دستگاه‌های اجرایی، این دانش به کار گرفته نمی‌شود.

مدیر گروه پژوهشی میراث طبیعی با اشاره به تجربه کشورهایی مانند ژاپن در مدیریت مخاطرات طبیعی تصریح کرد: در این کشورها، پژوهش‌های دانشگاهی مستقیماً وارد نظام تصمیم‌سازی می‌شود. حتی مفاهیمی مانند «احتمال وقوع» که در ادبیات علمی پذیرفته شده، مبنای برنامه‌ریزی اجرایی قرار می‌گیرد. در حالی که در کشور ما، نبود این همگرایی باعث می‌شود همواره یک گام عقب‌تر از رخدادها حرکت کنیم.

صادقی فرشباف تأکید کرد: ما در حوزه‌هایی مانند زمین‌لرزه پیش‌بینی نداریم، اما پیش‌سنجی داریم. همین پیش‌سنجی اگر وارد نظام اجرایی شود، می‌تواند خسارات را به‌طور جدی کاهش دهد.

او با اشاره به پیامدهای گسترده بحران‌های زیست‌محیطی گفت: این بحران‌ها صرفاً به طبیعت محدود نمی‌شوند و تبعات اجتماعی، فرهنگی و حتی مهاجرت‌های ناخواسته را به دنبال دارند. به همین دلیل، کاهش فاصله زمانی میان تولید دانش و اجرای آن یک ضرورت است.

این پژوهشگر با انتقاد از رویکردهای سطحی و غیرموثر در ارتباط دانشگاه و صنعت اظهار کرد: امضای تفاهم‌نامه‌ها و برگزاری جلسات کلیشه‌ای دیگر پاسخگو نیست. آنچه نیاز داریم، نشست‌های فشرده، هدفمند و مسئله‌محور میان دانشگاه، پژوهشگاه و دستگاه‌های اجرایی است.

او حوزه میراث طبیعی افزود: در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، پژوهش در دل نهادهای اجرایی و صنعتی شکل گرفته است. ایجاد مراکز پژوهشی درون‌سازمانی، استفاده مستمر از پژوهشگران و ارتباط روزمره با دانشگاه‌ها، عامل اصلی موفقیت آن‌ها بوده است.

صادقی فرشباف در پایان تأکید کرد: چالش‌ها نباید به‌صورت خام وارد پژوهشگاه شوند. پژوهشگاه نهاد اجرایی نیست. چالش باید ابتدا در دستگاه اجرا پخته شود و سپس با حفظ ماهیت علمی، وارد چرخه پژوهش شود. تنها در این صورت است که خروجی پژوهش می‌تواند به حل واقعی مسئله منجر شود. همگرایی پژوهش و اجرا نه یک شعار، بلکه یک الزام ساختاری است.

انتهای پیام/