این شهرستان از سمت شمال به شهرستان‌های مُهر و لامرد (استان فارس)، از سمت جنوب به خلیج‌فارس، از غرب به شهرستان عسلویه (استان بوشهر) و از سمت شرق به بخش شیبکوه از توابع شهرستان بندرلنگه در استان هرمزگان محدود می‌شود.
به دلیل ارتباط با استان‌های هم‌جوار و به‌ویژه خلیج‌فارس، این منطقه از موقعیت استراتژیک خاصی در جنوب ایران بهره‌مند است.
وجه‌تسمیه نام قدیم شهر پارسیان (گاوبندی) به روایت اهالی چون در این مکان چاهی بوده که برای کشیدن چاه از گاو استفاده می‌کردند و از نقاط مختلف برای آب به آنجا مراجعه می‌شده به نام گاوبندی معروف شده است. گاوبند هم طول مسیری بوده که گاو از چاه فاصله می‌گرفته تا دلو به بالای چاه برسد که به نظر می‌رسد گاوبند جز واحدهای طول در تفکیک اراضی نیز بوده است. در 13 بهمن سال 1386 پس از سفر استانی رئیس دولت نهم با درخواست مردم و شورای شهر و امام‌جمعه به پارسیان تغییر یافت.
شهرستان پارسیان دارای دو بخش، سه شهر و چهار دهستان است که بخش مرکزی شامل شهر پارسیان، دهستان مهرگان و بوچیر و بخش کوشکنار شامل: دهستان کوشکنار و بهدشت است.
آب‌وهوای آن گرم و خشک با زمستان‌های معتدل و تابستان‌های گرم و مرطوب است. وجود 800 حلقه چاه کشاورزی و زمین‌های مساعد، این شهرستان را به یکی از قطب‌های کشاورزی استان تبدیل کرده است.
موقعیت جغرافیایی، گردشگری بعد از کشاورزی و صنعت به‌عنوان چشم‌اندازهای زیبای طبیعی، منابع طبیعی، وجود اقوام مختلف، تمدن کهن و غنای فرهنگی از عوامل مؤثر در جذب گردشگری به شمار می‌آیند.
سفال‌ها و کوزه‌های کشف‌شده در این منطقه بیانگر آن است که تاریخچه سکونت در آن به بیش از 1400 سال می‌رسد.
مردم آن به زبان فارسی با لهجه محلی سخن می‌گویند و مردم روستاهای عرب نشین مانند حمیران، عُمانی، برکه دوکا، چاه شنبه، چاه مَهو، زیارت شیو، مغدان، غورزه، سروباش، فارسی، اکبری، تمبو جنوبی و تمبو شمالی به زبان عربی تکلم می‌کنند.
شغل عمده مردم کشاورزی، دامداری و صیادی است و عده‌ای نیز از طریق مهاجرت به کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و کار در آنجا امرار معاش می‌کنند.
نکته دیگری که تمایز این شهرستان نسبت به دیگر شهرستان‌های استان قابل‌توجه است، سطح تحصیلات مردم و پیشرفت‌های علمی آن‌ها در زمینه‌های مختلف است. در سال‌های اخیر دو دانشگاه پیام نور و آزاد اسلامی نیز در منطقه ایجاد شده که زمینه مناسبی برای افزایش سطح تخصص و دانش به‌ویژه برای اهالی بومی آن است.
آثار تاریخی و جاذبه‌های گردشگری شهرستان پارسیان
تنگه شوتاریکو و چشمه اودبه:
در ۱۷ کیلومتری شرق شهر پارسیان و قبل از روستای «بهده»، در شمال روستای «چکچک»، کوه‌های مشرف بر تنگه «شوتاریکو» با ظاهری متفاوت، رنگی روشن و فرورفتگی‌های فراوان از فرسایش مداوم، قرار گرفته‌اند. پیمایش این مسیر، همراه با صخره‌نوردی و سنگ‌نوردی میان تنگه‌ای با رودخانه‌ای در میان آن است. در فصل‌های گرم اثری از این رودخانه نیست. پس از طی کردن مسیر ابتدای تنگه به دوراهی می‌رسید. سمت راست شما را به تنگه شوتاریکو و سمت چپ به تنگه و چشمه «اودبه» هدایت می‌کند. مسیر چشمه اودبه کوتاه‌تر و در دسترسی به آن، آسان‌تر است. در هر دو مسیر گیاهان دارویی و معطر کنار چشمه‌ها، فراوان روییده‌اند.
تنگ بوچیر:
دارای چشمه و آبشار است و از جاذبه‌های طبیعی و گردشگری روستای بوچیر در شرق شهرستان پارسیان است. وجود دره‌های باریک و پرآب با عمق 50 متر، قندیل‌های زیبا، آب سرد و چشم‌اندازهای طبیعی، بکر بودن زیایی این منطقه را دوچندان نموده است.
تنگ به‌صورت شکاف در دل کوه است که برای ورود به آن باید به آب زد و از میان تنگ عبور کرد.
فاصله از روستای بوچیر تا غار 5 کیلومتر خاکی و کوهستانی است. به‌طور تقریبی 800 متر آب ورودی غار، عمیق است. بعد از گذر از آب عمیق وارد دهانه غار می‌شوید که تا انتهای غار چیزی حدود 1000 متر فاصله است. دمای داخل غار بین 10 تا 20 درجه (آب ورودی گرم و آب درون غار سرد) است.
تنگ (غار) گریکنار:
یکی از دیدنی‌های بهده که از زیبایی‌های خاصی برخوردار است تونل گیری کنار است. این تونل توسط انسان‌های سخت‌کوش در گذشته‌های دور جهت انتقال آب از منطقه گیری کنار به‌طرف بهده ساخته شده است.
فاصله آن تا مرکز بهده یک کیلومتر است. این غار در شمال روستای بهده و در فاصله 40 کیلومتری شهر پارسیان قرار دارد. علاوه بر غار، سد و کانال‌های دیگری که آب را به داخل غار هدایت می‌کند قبل از ورودی غار وجود آرد که همگی هدف از ساخت غار را نشان می‌دهند.
بندر صیادی جواد ائمه:
این بندر از جاذبه‌های گردشگری شهرستان پارسیان است که علاوه بر زیبایی ساحل و لنج ها و شناورهای صیادی، تأثیر ویژه‌ای بر اقتصاد منطقه دارد.
کلات سرخ:
در کوه‌های دشتی از بخش کوشکنار، مخروبه‌ای به نام کلات سرخ وجود دارد که از قلعه‌های جنگی پیش از ظهور اسلام است.
سواحل پارسیان:
سواحل شنی درخشان و سواحل صخره‌ای که از تلاقی کوهستان و دریا طی سال‌های متمادی شکل گرفته‌اند، در پارسیان نظیر ندارند. این سواحل در مسافت بیش از ۹۰ کیلومتر در کرانه خلیج‌فارس گسترده‌اند.
صنایع‌دستی:
حصیربافی و سفالگری ازجمله صنایع‌دستی رایج شهرستان پارسیان است که مهم‌ترین این محصولات شامل: بادبزن، تولک، کتل، خورجین، چاکون، برداله، مَهتک، حصیر، میزان، سرقلیان، بادگیر، سرپوش، انبر، دسن، مدانه، حاسک، شلوت و... است.
غذاهای محلی:
در شهرستان پارسیان غذاهای ویژه‌ای پخت می‌شود که از میان آن‌ها به محبوس، رنگینک، لگیمات، خمفروش، گیویده، حلیم، بدوه، برنج سرخ، ته چین ماهی را نام برد.
بهترین زمان سفر به شهرستان پارسیان
برای سفر به هرمزگان بهترین زمان نیمه دوم سال (آذر تا اردیبهشت) است. گرچه هوای پارسیان بسیار مطلوب‌تر از سایر نقاط هرمزگان است، اما بهتر است برای رفتن به این شهرستان فصل‌های سرد سال یا اوایل بهار را انتخاب کنید.
* گزارش از صدیقه غلامی
انتهای پیام/
