به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، مرضیه صناعتی عضو هیأت علمی پژوهشگاه و مجری طرح «شناسایی، گردآوری و مستندسازی داده‌های 10 گونه زبانی در خطر استان سیستان و بلوچستان» که با همکاری عبدالماجد سپاهیان انجام شده است، گفت: استان سیستان و بلوچستان با وسعت حدود 187 هزار و 502 کیلومتر مربع معادل 11.5 درصد مساحت کل کشور را به خود اختصاص داده و از دو منطقه‌ مهم و با پیشینۀ تاریخی بالای سیستان و بلوچستان تشکیل شده است که هریک از آن‌ها به عنوان نمایندۀ بخشی از فرهنگ رنگارنگ ایران شناخته می‌شوند.

او با بیان‌اینکه مردم این استان به گویش سیستانی در منطقه سیستان و گویش‌های بلوچی در منطقۀ بلوچستان تکلم می‌کنند، افزود: متاسفانه آنچه امروزه برای این گویش‌ها نگران کننده است زوال یا نابودی بطئی این زبان‌هاست که تحت تاثیر زبان فارسی و در سایۀ تحولات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی سال‌های اخیر به شیوه‌ای بدخیم به شاکله و ساختار آن‌ها ضربات جبران‌ناپذیری زده است.

 صناعتی اظهار کرد: طرح پژوهشی حاضر با عنوان «شناسایی، گرداوری و مستندسازی داده‌های 10 گونه زبانی در خطر استان سیستان و بلوچستان» در راستای ثبت و ضبط زبان‌ها که شامل شناسایی زبان‌های در خطر استان سیستان و بلوچستان، گردآوری داده‌ها در سطح کل استان، مستندسازی داده‌های گویشی و ایجاد بانک اطلاعاتی این گونه زبان‌ها که بخشی از بانک اطلاعاتی زبان‌ها و گویش‌های ایران محسوب می‌شود به‌منظور حفظ و نگهداری زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، تسهیل در انجام پژوهش‌های زبانی و در راستای احیای زبان‌های در خطر انجام شد.

مجری طرح «شناسایی، گردآوری و مستندسازی داده‌های 10 گونه زبانی در خطر استان سیستان و بلوچستان» افزود: به‌منظور شناسایی داده‌های زبانی استفاده از داده‌های آماری سال 1395 و مراجعه به منابع کتابخانه‌ای در دستور کار قرار گرفت و طی آن 13 زبان/گویش در خطر شامل سیستانی، پارسی وانی، براهویی، لاشاری، مکرانی، سراوانی، سرحدی، بمپوری، رخشانی، ساحلی، پنجگوری و کیچی شناسایی شدند.

او گفت: همچنین برای مستندسازی و گردآوری داده‌های زبانی 2 پرسشنامه تنظیم و داده‌های مربوط به 10 زبان/گویش شامل سیستانی، پارسی وانی، لاشاری، مکرانی، سراوانی، سرحدی، بمپوری، رخشانی و ساحلی گردآوری شد.

انتهای پیام/

انتهای پیام/